Brendan Rodgers – za i przeciw

Trzy lata pracy Brendana Rodgersa w Liverpool FC, czyli co się menedżerowi z Irlandii Północnej udało, a gdzie poniósł porażkę podczas pracy w klubie z Anfield.

Ostatnie tygodnie okazały się prawdziwą gratką dla krytyków Rodgersa. Teraz, gdy Liverpool zaliczył beznadziejną końcówkę sezonu, z satysfakcją można mu bowiem wypomnieć słowa ponoć wypowiedziane kilka lat temu.

– Oceniajcie mnie za trzy lata – miał niegdyś wypalić menedżer.

Nie istnieją żadne pisemne dowody na to, że Rodgers tak rzeczywiście powiedział. Być może te słowa zostały tylko włożone w jego usta. Ogromne repozytorium wszelakich informacji, jakim jest Internet, nie zawiera bezpośredniego cytatu z północnoirlandzkiego trenera, ale przyjęło się, że menedżer tymi słowami nas jednak uraczył. Tak to już jest z tym Internetem.

W trzecią rocznicę rozpoczęcia przez siebie pracy w Liverpoolu trener zostanie poddany sądowi. Niezależnie od tego, czy Rodgers powiedział wspomniane zdanie, dzisiejsza rocznica jest wdzięczną datą na ocenę tego, jak The Reds spisywali się pod wodzą menedżera. W końcu właściciele klubu też w najbliższym czasie dokonają swojego własnego osądu – dokładnie tak, jak miało to miejsce pod koniec poprzednich dwóch sezonów.

Oto więc fakty dotyczące trzech lat Rodgersa u sterów Liverpoolu – wszystko to, co było dobre i złe za jego panowania.

Mecze: 155

Zwycięstwa: 81

Remisy: 34

Porażki: 40

Strzelone bramki: 282

Stracone bramki: 188

Najwyższe miejsce w lidze: 2

Najniższe miejsce w lidze: 7

Procent zwycięstw: 52%

Punkty na mecz w lidze: 1,82

Co się Rodgersowi udało

(NA OGÓŁ) LEPSZY STYL GRY

Ciężko w to uwierzyć po tym, jak skończył się ostatni sezon, ale Liverpool stał się zespołem, na którego grę miło się patrzy – w szczególności w sezonie 2013/2014. Jasne, będący w formie Steven Gerrard dostarczający piłki Luisowi Suárezowi i Danielowi Sturridge'owi sprawiłby, że każda drużyna zagrałaby miło dla oka, ale to Rodgers zbudował system, w którym nasze trio rozkwitło.

Poprawa nastapiła pod koniec pierwszego sezonu Rodgersa w klubie, gdy The Reds strzelili sześć bramek Newcastle i trzy Fulham – oba mecze rozegrano na wyjeździe i to bez Luisa Suáreza. Płynność, którą drużyna wykazywała się pod koniec sezonu 2012/2013 była platformą, na której zbudowano sukces w kolejnym roku.

Rodgers pomógł zbudować zespół, który grał w atrakcyjny sposób – przynajmniej w ataku. Drużyna wierzyła w ofensywny i ryzykowny futbol. Zwycięstw z Arsenalem, Evertonem, Tottenhamem i Manchesterem City nie należy bagatelizować.

Brak tego rodzaju gry w obecnym sezonie to główny powód krytyki, co zrozumiałe. Pomimo tego, drużyna kilka razy błysnęła – na przykład w meczu z Manchesterem City i Spurs.

WPROWADZANIE MŁODZIEŻY DO ZESPOŁU

W ostatnim meczu za czasów Kenny’ego Dalglisha –przeciwko, nomen omen, Swansea prowadzonemu przez Rodgersa – średnia wieku w podstawowej jedenastce wynosiła 26 lat. To prawie o trzy lata więcej niż średnia wieku w obecnym pierwszym składzie Liverpoolu w Premier League.

Większość najlepszych graczy Liverpoolu – Philippe Coutinho, Jordan Henderson, Raheem Sterling – to piłkarze poniżej 25 roku życia. W klubie świetlaną przyszłość wróży się również Jordonowi Ibe'owi i Emre Canowi.

To w pewnym stopniu również zasługa Rodgersa. Wypracował on sobie reputację menedżera ściągającego do klubu młodych piłkarzy i rozwijającego ich umiejętności, aż staną się czołowymi graczami pierwszego składu. To z resztą było jednym z głównych powodów, dla których w ogóle dostał tę pracę. Trzeba przyznać, że z tego zadania wywiązał się dobrze.

Jego drużyna w teorii powinna być pełna energii, dynamiczna i młoda. Jeżeli zespół wykorzysta swój pełen potencjał, może spełnić te kryteria.

ATAK NA MISTRZOSTWO

Im dalej od zeszłego sezonu, tym bardziej wydaje się, że sukces Liverpoolu to głównie zasługa Suáreza. Strzelił 31 bramek i stał się fenomenem na Anfield. To za jego sprawą The Reds niespodziewanie ruszyli po mistrzostwo – nie był on jednak jedynym powodem świetnych wyników w ubiegłym sezonie.

Historia nie okazała się dla Rodgersa łaskawa. Zapomniano, w jaki sposób jego roszady taktyczne pomogły klubowi wspiąć się w tabeli; zapomniano również, w jaki sposób osiągnął coś, co wielu uważało za niemożliwe – wydobył z duetu Suarez-Sturridge to, co najlepsze.

Liverpool od wielu lat nie był bliższy mistrzostwa. Całemu pokoleniu nie było dane oglądać tak emocjonujących meczów w wykonaniu drużyny z Anfield w lidze. To, że trenerowi nie udało się powtórzyć tego sezonu niestety nie świadczy na jego korzyść.

ELASTYCZNOŚĆ

Rodgers jest menedżerem, który w ciągu trzech lat w klubie pokazał, że potrafi uczyć się na własnych błędach. W czasie, w którym prowadził drużynę Liverpoolu, wysyłał na boisko piłkarzy w kilku ustawieniach; 4-4-2 i 3-4-3 przyniosły największe sukcesy.

Rodgers udowodnił, że jest nowoczesnym trenerem, który potrafi przystosowywać się do nowych wyzwań w kreatywny i inteligentny sposób. Dokonywał również wielu roszad w składzie, zamieniając Cana w środkowego obrońcę i Markovicia w bocznego defensora, co przyniosło zespołowi punkty. Menedżer udowodnił, że potrafi wyciągnąć drużynę z najgorszych sytuacji i sprawić, że znowu zacznie funkcjonować.

Co się Rodgersowi nie powiodło

ELASTYCZNOŚĆ

Wydaje się, że umiejętność wprowadzania zmian może być zarówno błogosławieństwem, jak i przekleństwem. Rodgers niekiedy zbyt pochopnie i szybko dokonywał zmian w składzie – zarówno jeżeli chodzi o piłkarzy jak i styl gry.

Piłkarze byli wykorzystywani, a potem ni z tego, ni z owego sadzani na ławie lub po prostu wyrzucani ze składu. Formację zmieniano dwukrotnie, a nawet trzykrotnie w meczu, co sprawiło, że porażek nie można traktować, jako odpowiedzialność graczy. Ponosi ją wyłącznie Rodgers.

Za dużo się zmieniło. Oznacza to, że Liverpool najbliższe lato rozpocznie bez jakiejkolwiek wiedzy o tym, jaką naprawdę jest drużyną. To niekoniecznie oznacza coś złego, ale brak strategii da się we znaki podczas doboru potencjalnych nowych nabytków.

Po trzech latach drużyna powinna być bardziej stabilna.

DOBÓR DROGICH PIŁKARZY

10 milionów funtów wydanych na Fabio Boriniego przyniosło dwie bramki w lidze. 16 milionów wyrzuconych na Mario Balotellego poskutkowało jednym golem. 20 milionów na Lovrena nie dało nic, poza stresem i koniecznością chowania głowy w dłoniach co kilka chwil.

Rekordowe zakupy klubu nie przyniosły oczekiwanych rezultatów. Oczywiście krytyka polityki transferowej powinna być kierowana też do komisji transferowej. W maju 2014 roku Rodgers powiedział jednak, że to on ma ostatnie słowo w kwestii letnich transferów.

Niezależnie od tego, jaka jest prawda o sposobie ściągania do klubu nowych piłkarzy, fakt jest faktem, a nowo nabyci gracze przestali grać w piłkę odkąd Rodgers ich zatrudnił. Oznacza to, że klub stoi przed widmem kolejnego masowego przetasowania w składzie.

OBRONA

Nie da się ukryć, że obrona Liverpoolu jest miejscami dziurawa jak rzeszoto.

W sezonie 2012/2013 Rodgers sprawił, że defensywa The Reds była piątą najlepszą w lidze. Straciła tylko 43 bramki. Z pozoru nieźle, ale to i tak oznacza, że Liverpool stracił dwie lub więcej bramek w 17 z 38 meczów ligowych. Szesnaście czystych kont również wygląda imponująco, ale zespół często wyjątkowo się męczył – a często poddawał – w meczach.

Równie słabo wyglądało to w zeszłym sezonie, kiedy drużyna straciła dwie lub więcej bramek w 16 spotkaniach. W "obronie obrony" powiedzieć można, że taki już był styl gry; płynna i ofensywna gra The Reds dała im 101 bramek, ale musiała się negatywnie odbić na defensywnej czwórce.

W tym sezonie nie ma jednak żadnych wymówek. Tym razem nie ma się za czym ukryć. Pomimo wydania 32 milionów funtów na Dejana Lovrena i Alberto Moreno, obrona Liverpoolu zachowała swój nieprawdopodobny talent do spontanicznej autodestrukcji. Tylko w 13 meczach stracili tym razem po dwie lub więcej bramek, ale w tym aż 10 w dwumeczach z Arsenalem i Manchesterem United.

Kiedy drużyna zaczęła grać trzema obrońcami wszystko wyglądało nieźle. Liverpoolowi udało się zachować 14 czystych kont, ale strata dziewięciu bramek w ostatnich dwóch meczach uwydatniła problemy, które w dalszym ciągu pozostają nierozwiązane.

PSYCHIKA

Mark Lawrenson w swojej niedzielnej kolumnie w ECHO twierdzi, że Liverpool stał się drużyną mięczaków. Kibice na stadionie Stoke, którzy musieli patrzeć jak raz za razem piłka przelatuje koło Simona Mignoleta i wpada do siatki, nie byli już tak uprzejmi i dali temu wyraz.

W ważnych meczach o wysoką stawkę Liverpool się rozpada. Stało się tak w meczach z Chelsea i Crystal Palace w zeszłym sezonie – chociaż trzeba wspomnieć, że pokonali Spurs i City w niesprzyjających okolicznościach. W tym sezonie na pęczki było podobnych rozczarowań.

Porażki z Manchesterem United, Arsenalem i Aston Villą – wszystkie w ciągu miesiąca – spowodowały gigantyczne szkody.

Być może jest to produkt uboczny stylu gry, jaki drużyna chce wypracować. Być może dzieje się tak z powodu przepełnienia zespołu niedoświadczonymi młodzikami i kilkoma starymi, zastałymi wyjadaczami. Niezależnie od przyczyny nie ulega wątpliwości, że The Reds nie mają wytrzymałości psychicznej i zdolności radzenia sobie z porażkami.

To niegdyś był wielki atut Rodgersa. W swoich pierwszych dwóch sezonach zespół przegrał dwa kolejne mecze tylko raz – na wyjeździe z Chelsea i City w ciągu 72 godzin. W tabelce z tego sezonu symboli oznaczających porażkę jest tyle, że można by sobie nimi było wytapetować pokój.

Kristian Walsh

Wierzysz, że USA sprawi niespodziankę i ogra Holandię w towarzyskim starciu 5 czerwca? Zamierzasz zarobić, lecz nie wiesz gdzie? Zrób to na OddsRing, nie pożałujesz!