Mojżesz, salceson i Romeo to lawa

Letnie okienko transferowe jak do tej pory spełniło marzenia wielu kibiców Liverpoolu.

Na samym jego początku szeregi the Reds opuścił James Milner, którego wielu już w trakcie minionej kampanii nie chciało oglądać na murawie. Solidność, nienaganna kondycja i dyspozycyjność, doświadczenie to dla znacznej części obserwatorów za mało, by pełnić rolę zmiennika.

Następnie w lipcu pożegnano kapitana the Reds Jordana Hendersona. Piłkarza, który przychodził do Liverpoolu jako nieopierzony młokos z Sunderlandu bardziej z łatką "nigdy nie osiągnie poziomu Gerrarda i Lamparda" niż "kiedyś stanie się kapitanem, który z Liverpoolem zdobędzie mistrzostwo". Dla wielu był tak bardzo poniżej odpowiedniego poziomu, że aż sam Sir Alex Ferguson w swojej autobiografii musiał wspomnieć, jak bardzo nie chciał go mieć w United - angielskiego, młodego pomocnika - gdyż ten dziwnie biegał.

Tym dziwnym krokiem Henderson dobiegł nie tylko do tytułu mistrzowskiego Premier League, ale także do 3 finałów Ligi Mistrzów i triumfu w jednym z nich oraz do półfinału Mistrzostw Świata w 2018 r., co było największym sukcesem reprezentacji Anglii od 1990 r. Z kolei przez fanów Liverpoolu był często stawiany w roli pierwszego winowajcy porażek i piłkarza, który jako pierwszy powinien schodzić z boiska.

Na koniec lipca swój transfer sfinalizował także Fabinho. Jeszcze nieco ponad rok temu określany mianem "Latarni morskiej" - opoki dla swojej drużyny i falochronu dla defensywy, o który rozbijało się wiele ataków przeciwników. W minionym sezonie, przy widocznej gorszej dyspozycji fizycznej, zamienił się w oczach obserwatorów w latarkę, którą trzeba kilka razy uderzyć, żeby znów zaczęła świecić. Wielu miało już dość tego, że nie świeci ciągle - że baterie latarki się rozładowują.

Spełniło się! Żaden z nich nie będzie już nas - doświadczonych znawców taktyki, wydolności, metod trenerskich i boiskowej przydatności - kłuł w oczy swoimi niedostatkami.

Wystrzeliły korki od szampanów, a Liverpool pozostał z kraterem o średnicy całego środka pola w składzie. Tak, byli to piłkarze u schyłku swojej kariery na najwyższym szczeblu, ale posiadali doświadczenie, tyrali na boisku i unikali kontuzji.

Nieoszlifowany Bajcetić jest kontuzjowany, Thiago Alcântara wrócił dopiero do treningów po operacji, a Curtis Jones balansuje w swojej grze gdzieś między błyskami geniuszu, a chowaniem się przy bocznej linii. Liverpool popadł w niewolę braku opcji do gry.

W niebiosach (a raczej za oceanem) dokonano zatem jak zawsze skrupulatnego liczenia zarobionych na odejściach i transferach dodatkowych dolarów i centów, przekalkulowano budżet transferowy i podjęto decyzję: "Przelejemy powołanie na Mojżesza, który wyzwoli nas z tej egipskiej niewoli" - na Moisesa Caicedo.

Ogłoszono tę nowinę. O tym cudzie mówiło się na całym globie. Manna dolarów z nieba spłynęła na Brighton, morza się rozstąpiły, a Moises Caicedo prowadził the Reds ku obiecanej wizji środka pola. Za nimi pędziły rydwany Chelsea.

Szybko okazało się jednak, że Caicedo prowadzi inny naród, a to Liverpool siedzi w rydwanach zamiast Chelsea. Po przejściu suchą stopą Moises opuścił na the Reds ściany morza.

Po odejściu Milnera, Hendersona i Fabinho Liverpool uruchomił swoje działania w celu pozyskania Romeo Lavii z Southampton. Coś w tych działaniach było jednak nie tak. Wyglądało to raczej jak zabawa w Romeo to lawa. Liverpool złożył ofertę, a po jej odrzuceniu składał nowe, zwiększane o drobne (w skali tego, jakimi pieniędzmi obraca się obecnie w piłce nożnej), propozycje. Skąpstwo czy brak przekonania o wartości piłkarza?

Te końskie zaloty szybko wstrzymano na rzecz powołania Moisesa z Brighton. Lecz chyba sam Liverpool nie był w stanie sobie poradzić z tą niebiańską ilością gotówki. Negocjacje, szybka oferta, kasa na stół. Nawet Jürgen Klopp uderzył się w pierś.

Tylko jakby zapomniano dogadać sprawę z samym zainteresowanym. Niby był to sprytny ruch, bo oferta teoretycznie blokowała Chelsea z uwagi na ich limity FFP, ale co z tego? Jak miały wyglądać negocjacje z potencjalnym najdroższym piłkarzem w historii Liverpoolu i Premier League? "Słuchaj, wiemy, że jesteś umówiony z Chelsea, ale zablokowaliśmy ich finansowo, więc choć do nas". "Jasna sprawa, chętnie będę z dumą reprezentował klubowe barwy..."

Oczywiście bazujemy jedynie na doniesieniach mediów. Nie mamy pełnej wiedzy, jak przebiegała ta transferowa bitwa. Jürgen Klopp w jej trakcie pokajał się i stwierdził, że prowadzona przez niego od kilku lat krucjata przeciwko wydawaniu na piłkarzy po 100 mln euro, była błędem. Widać po tym, że wciąż był w szoku po cudzie gotówkowym zza oceanu. Osobiście nie wierzę, żeby naprawdę tak uważał. Jest w tym sporcie zbyt długo, żeby myśleć, że cena piłkarza determinuje jego jakość. Neymar i Coutinho są tego przykładami.

Caicedo został piłkarzem Chelsea. Liverpool przypomniał sobie, że przecież jeszcze niedawno starał się o Romeo Lavię. Wrócili do tematu, ale w Southampton już wyczuli, że mogą spokojnie zwiększyć cenę wywoławczą za zawodnika. Pomogła w tym Chelsea, która zaatakowała Liverpool jego własną bronią - złożyła ofertę zgodną z pierwotnymi oczekiwaniami Świętych.

The Reds zapewne będą w stanie zapłacić za Lavię i 60 mln funtów. Tylko czy to ma sens? Rozmawiasz z zawodnikiem przez kilka tygodni. Pewnie mówisz mu, że chciałbyś, żeby tworzył nową linię pomocy w Twojej drużynie. Potem nagle składasz ofertę dwukrotnie większą za innego piłkarza, dając jasny sygnał, kogo wolisz w drużynie i co? Po tygodniu dzwonisz i mówisz: "Co tam słychać? To robimy ten transfer?" Nie potrafię sobie tego wyobrazić. I nie potrafię stwierdzić, że takie rozwiązanie miałoby jakiekolwiek szanse powodzenia i sens w kontekście późniejszego zaangażowania piłkarza w grę dla klubu. Dlatego nie zdziwię się, jeżeli także Lavia podpisze kontrakt z Chelsea i klub ze Stamford Bridge kupi go za 50 mln funtów, a wyrzucone przez morze czerwone rydwany przykryje dodatkowo rozgrzana lawa.

Liverpool powinien szybko zapomnieć o tych wyzwolicielach i poszukać kogoś, kto faktycznie rozwinie się w klubie i będzie przydatny w środku pola, a nie po to, by pokazać, że przebili Chelsea. Przeprowadzić transakcję tak, jak to robili wcześniej - bez szumu i scenariuszy rodem z telenoweli.

Chcieliśmy mieć Caicedo, a mamy salceson. Na pierwszy mecz, nota bene z Chelsea, Liverpool musiał wystawić linię pomocy przypominającą znany w Polsce wyrób podrobowy zrobiony z okrawków mięsa, skórek i krwi, w tym przypadku pomocników i napastników, którzy musieli jakoś utrzymać wyćwiczoną formację oraz taktykę.

Problemem nie jest jednak to, że ktoś je salceson. Problemem jest to, że Liverpool rywalizuje w Premier League z tymi, którzy jedzą kawior.

Damian Strzałkowski