Dziwny przypadek Gerrarda i Lamparda

Steven Gerrard i Frank Lampard, ubrani w jakąkolwiek koszulkę nieozdobioną przez logo z trzema lwami, są gigantami, wyróżniają się w futbolowym markecie.

Ale gdy ubiorą się w stroje reprezentacji Anglii nagle znikają z oczu. Tak stało się zeszłego lata podczas Euro, stało się to również podczas meczu w Kopenhadze, gdzie drużyna typowana na Mistrza ¦wiata, poniosła druzgocącą klęskę.

Chociaż katastrofalna obrona jest niewątpliwie główną przyczyną kryzysu zaufania do Svena- Gorana Erikssona, głębszy powód, który miał wpływ na największą os 25 lat porażkę.

Dania, z trudem walcząca o kwalifikacje do Mistrzostw ¦wiata, była bardziej konsekwentna, lepiej zorganizowana i świadoma tego, co ma robić a czego nie.

Anglia, z Gerrardem i Lampardem niemogącymi potwierdzić talentu, z jednym wyróżniającym się Wynem Rooneyem, wróciła do znanych już z Korei i Japoni oraz Portugalii punktów załamania.

Dlaczego? Eriksson mówi, że to zagadka. Tak nie jest. Prawda wyszła na jaw na Parken Stanium. Trener powiedział, że nie potrafi wyjaśnić różnicy pomiędzy kompetentną Anglią w pierwszej połowie, a całkowicie odwrotną grą w drugiej. Z pewnością była dostateczna ilość różnic. Główną było to, że grały ze sobą dwa różniące się od siebie zespoły. Erksson myśli tylko o nadchodzących minutach.

Wielkich wyników w piłce nożnej się w ten sposób nie osiąga. Drużyny nie działają w ten sposób. Należy rozważyć czas, jaki Eriksson spędził w międzynarodowym futbolu. On ma znakomitą reputację w piłce klubowej, zdobył mnóstwo nagród. Ale z reprezentacją Anglii jest pasywny do bólu.

Trochę ponad dwa tygodnie po dobrym występie z Walią, Eriksson dokonał pięciu zmian w przerwie. Zrobił to, co robi zawsze. Zorganizował kolejną bezsensowną grę towarzyską i to jest największe jego przestępstwo. Mecze towarzyskie nie są bez znaczenia. Są drogą do sukcesu. Pozwoliły one drużynie Brazylii opanować grę do perfekcji. To one zbudowały Niemcom fundamenty do gry w najwyższych fazach turniejów. To one pozwoliły Otto Rehhagelowi zbudować jedność Greckiego zespołu.

Mecze towarzyskie stają się popularnym krzykiem mody. To jest również rozwiązanie dla FA, która zatrudniając Erikssona zobowiązała się finansowo. Jednak człowiek ten nie buduje drużyny od meczu do meczu, według klasycznych zasad. Ciekawe gdzie Eriksson zamierza zacementować swój zespół.

Czas przyniósł zmiany, ale niektóre rzeczy nadal są widoczne. Jedną z nich jest potrzeba stworzenia prawdziwego piłkarskiego zespołu, i zakłopotanie niepowodzeniami Lamparda i Gerrarda, którzy w reprezentacji nie mogą osiągnąć klubowego poziomu. Reprezentacja Angli jest dla piłkarzy o najwyższym talencie i naturalnie muszą oni wnosić wiele do gry. Gerrard i Lampard są ustawieni w linii, za Rooneyem. Ale nie współpracują razem w reprezentacji na środku pomocy. Nie dostosowują się do siebie. Jednak, co robi Eriksson i jego sztab, aby temu zaradzić? Od Euro 2004 trwają debaty o diamentowym ustawieniu, które może być lekarstwem na środkową linie.

Zwycięskie posunięcie Sir Alfa Ramseya zostało ochrzczone jako "bezskrzydłowe cudo"; ale to nie była taktyka, polegało to na wprowadzeniu najefektywniejszych graczy do zepołu. Jack Charlton powiedział Ramseyowi, że chciałby grać razem z Bobby Moorem. Ramsey spojrzał mu w oczy i powiedział: "Ja nie wybieram najlepszych piłkarzy. Wybieram najlepszą drużynę. To nie jest to samo."

Czy to jest język rozumiany przez Erikssona? Oczywiście nie. Widzieliśmy Anglię pokonaną przez duński zespół, w którym każdy grał za swojego partnera. Gerrard i Lampard byli anonimowi, przyciemnieni, przez Gravesena. Pewien duński obserwator komentując sukcesy Gravesena w reprezentacji powiedział : "Thomas jest naprawdę fenomenalny.Robi to naprawdę świetnie."

On nadaje swojemu zespołowi rytm. Nigdy nie zagra tak jak Gerrard dla Liverpoolu czy Lampard dla Chelsea. To jest ponad jego siły. Jednak on jest składnikiem zorganizowanego zespołu.

Dlaczego Paul Scholes, być może wciąż najefektywniejszy z Angielskich pomocników, grający na swej naturalnej pozycji w środku, postanowił zrezygnować z reprezentacji? Może martwił się o swoją pozycję, gdzie Gerrard i Beckham muszą grać, niezależnie od swej formy. Wtedy Scholes był przesuwany na lewo. Erksson zawsze cenił Scholsa, ale nigdy nie zdecydował się przebudować swego systemu gwiazd, tak, aby to właśnie Paul w najlepszej dyspozycji, mógł zadawać ciosy rywalom. To jest jeden z błędów, który uwidocznił się w Kopenhadze.

Najgorsze jest poczucie zmarnowanej szansy. Z powodu umiejętności Erikssona, jego rozpoznawania talentów, zawsze jest możliwość osiągnięcia znakomitego rezultatu jak w Monachium 3 lata temu (Niemcy 1- 5 Anglia- przyp. red). Ale co dalej? Rozpaczliwe mecze z Grecją i Albanią zostały uratowane przez Beckhama i Fowlera. W Kopenhadze zobaczyliśmy odwrotność fenomenalnego występu w Monachium, gdzie wydawało się, że powstała nowa, wspaniała reprezentacja Angli. Zobaczymy, wcześniej czy póĽniej, jaki te skoki formy mają wpływ na drużynę.

Zrezygnować ze tego typu spotkań towarzyskich? Tak, ale co w ich miejsce? Rozgrywanie takich meczy to nie jest droga do zbudowania drużyny.

Ľródło: The Independent