Bojówka Chelsea Londyn

Dyskusja na temat chuligaństwa rozgorzała w Anglii na nowo po wyemitowaniu przez BBC programu dokumentalnego o oficjalnych chuliganach Chelsea - Headhunters. Cały sezon dziennikarz BBC Donal Mcintyre spędził w towarzystwie jednych z najbardziej brutalnych angielskich chuliganów. Mcintyre i inni dziennikarze BBC filmowali z ukrycia stadionową przemoc i ustawiane walki. Być może ważniejszy jest fakt, że widzowie mieli możliwość wglądu w mentalność i osobowość angielskich hool’s.

Mcintyre zaprzyjaĽnił się z Jasonem Marrinerem, trzydziestodwuletnim chuliganem i lojalistą. Dzięki Marrinerowi poznał najbardziej znane postaci świata chuligańskiego: Andy Fraina o ksywie Koszmar, który chwalił się pocięciem podczas podróży do Szkocji policjanta; bliĽniaków Davida i Iana Simów, którzy póĽniej wylądowali w więzieniu za atak na fanów Spurs; Stuarta Glassa, którego uwieczniono na filmie podczas wciągania kokainy wprost stolika w pubie i Tonego Covele, jednego z najbardziej znanych w kraju chuliganów.

Większość zapoznanych przez Mcintyrego chuliganów Chelsea miała po trzydzieści lat, jednak dziennikarz poznał również Reading Youth Firm - młodą grupę kibiców Reading (nie Chelsea!), zamieszanych w handel narkotykami, odznaczających się okrucieństwem i identyfikujących się z ruchem nazistowskim. Nie ma, co się dziwić, że Mcintyre podczas swoich podróży spotkał najbardziej skrajnych brytyjskich nazistów.

W gronie Headhunters jest szeroko rozpowszechniona ideologia nazistowska i rasistowska, wielu z kibiców ma powiązania z grupami nazistowskimi jak Combat 18, Ku Klux Klan czy brytyjska Partia Nacjonalistyczna.

W trakcie podróży do Kopenhagi Marriner opowiedział o wyprawie z Andy Frainem do obozu zagłady w Oświęcimiu, gdzie wyśmiewali zwiedzających nazistowskimi pozdrowieniami. „Zrobiłem Frainowi zdjęcie jak stoi z wyprostowaną ręką w nazistowskim pozdrowieniu. Jakiś staruszek się rozpłakał” - opowiada Marriner. „Myślę, że kroplą, która przechyliła czarę goryczy była moja prośba wejścia do pieca”. Wizyty w Oświęcimiu stały się stałym punktem w podróżach fanów Chelsea na wschód. Magazyny wydawane przez Combat 18 pełne są zdjęć ukazujących ich działalność w tym miejscu, łącznie z kradzieżą pamiątek i eksponatów.

Kilka dni po powrocie z Kopenhagi Marriner przedstawił swoje rasistowskie poglądy. W scenie, jaką rzadko można oglądać w brytyjskiej telewizji wykrzykiwał rasistowskie obelgi pod adresem murzynów i azjatów. Najbardziej dosadne słowa użyte przez fana Chelsea zostały uznane przez BBC za zbyt obraĽliwe by je wyemitować.

Podczas kolejnej podróży, tym razem na ustawkę do Leicester Andy Frain opowiedział Mcintyrowi o swojej deportacji ze Stanów Zjednoczonych w początku lat dziewięćdziesiątych, kiedy to wybrał się odwiedzić członków Ku Klux Klanu. Siedział również w Szkocji za posiadanie materiałów KKK. Młodzi chuligani Reading ujawnili swój rasizm równie szybko. W drodze do Bristol Crown Count, Danny i Ian opisywali swoja nienawiść do murzynów i wyrażali się z pełną aprobatą o podłożeniu bomby w barze dla gejów w Soho. Ian stwierdził, że dostali to na, co zasługują.

Zarówno Ian jak i Danny są zaangażowani w ruch nazistowski.

Ten pierwszy, bliski znajomy Stuarta Glassa i jego brata Warrena uczęszczał na spotkania organizowane przez Front Nacjonalistyczny w Dover i Londynie, podczas gdy Danny towarzyszył Frainowi na koncertach nazistowskich. Związek HeadHunters ze skrajnie prawicową polityką datuje się na połowę lat siedemdziesiątych. W tym okresie Kings Road, nieopodal Chelsea stało się punktem skupiającym skinheadów z zachodniego i południowego Londynu. W tym właśnie czasie Stuart Glass i inni starsi chuligani stali się aktywnymi członkami HeadHunters i Frontu Nacjonalistycznego. Kultura skrajnie prawicowego ruchu szybko rozwinęła się w Chelsea albowiem zarówno Front Nacjonalistyczny jak i British Movement były ukierunkowane na rekrutację kibiców i chuliganów. Rozwój tego ruchu sprawił, że do Chelsea ściągali skrajni prawicowcy nawet z odległych regionów.

HeadHunters znaleĽli się u szczytu sławy w połowie lat osiemdziesiątych, kiedy to przewodził nimi Steven Hickmott. Nikogo w tym czasie już nie dziwiły przypadki aresztowania 200 osób za burdy z kibicami Sunderlandu, Leeds i Middlesborough. Hickmott został aresztowany przez policję w wyniku pierwszej w kraju tajnej akcji zorganizowanej przeciwko stadionowemu chuligaństwu. Został skazany na dziesięć lat za organizowanie walk (wyrok został unieważniony w wyniku zakwestionowania policyjnych dowodów).

Hickmotta zastąpił Chris „Pulchniutki” Henderson, długoletni działacz nazistowski, wokalista oiowej kapeli „Combat 84”. W roku 1987 znalazł się wraz ze Stuartem Glassem w orbicie zainteresowań policji, ale obaj zostali uniewinnieni. Obecnie Handerson prowadzi bar w Tajlandii, który jest punktem spotkań podróżujących po świecie chuliganów. Po kilku latach zastoju odnowieni HeadHunters pokazali się na nowo w roku 1990 pod wodzą Tonego Covele. Młodsza, bardziej agresywna i brutalna grupa zdominowała angielską scenę hools w pierwszej połowie lat dziewięćdziesiątych. W roku 1993 Covele poprowadził silną, ponad 300 osobową grupę angielskich chuliganów na mecz do Holandii. W materiale pokazanym przez telewizję Chanel 4 w 1994 roku widać, że jak tylko pojawił się na dworcu w Roterdamie wszyscy chuligani z Anglii ruszyli do walki. Bliski związek HeadHunters z innymi grupami z Anglii nastawił nacjonalistyczne i ksenofobiczne nastawienie wielu hools Chelsea. Regularne wyjazdy do Glasgow i Irlandii Północnej tylko wzmocniły ich stanowisko.

W ciągu wielu lat istnienia Combat 18, Chelsea HeadHunters stworzyli największą grupę wewnątrz tej organizacji zdominowali ją na tyle, że C18 zaczęła być postrzegana jako polityczna reprezentacja fanów Chelsea. W roku 1994 C18 zaczęło wydawać zina „The Stormer” gloryfikującego działalność HeadHunters. W tym samym czasie C18 HeadHunters rozpoczął zażartą walkę z Niezależnym Zrzeszeniem Kibiców Chelsea (CISA), które nie podobało im się ze względu na wspieranie kompanii anty - rasistowskich. W sierpniu 1994 czterech działaczy CISA trafiło do szpitala z poważnymi obrażeniami po tym jak zostali zaatakowani w Finborough Arms w zachodnim Londynie. Rok póĽniej czterdziestu HeadHunters pojawiło się w hrabstwie Hounslow, gdzie Warren Glass brał udział w wyborach. Glass przegrał, a chuligani Chelsea wraz z członkami C18 urządzili jatkę. Zwycięski kandydat partii Pracy został trafiony cegłą w głowę.

Pierwotna natura futbolu będzie zawsze sprawiała, że niektórzy z zaangażowanych w ruch chuligański będą zabiegać o względy ludzi o zapatrywaniach skrajnie prawicowych. Brutalny nacjonalizm, który towarzyszy działalności chuliganów w Anglii, oraz silny lojalizm, który dominuje w ruchu kibicowskim stanowia podatny grunt, dla hodowania ksenofobi i rasizmu. Grupa Chelsea HeadHunters stanowi przykład jak grupa chuligańska może być bastionem rasizmu i nazizmu.

Ľródło: chelsea.pl