Historia Iana Rusha (część III)

Souness dał Rushowi opaskę kapitana - na którą w pełni zasługiwał - jesienią 1993 roku. Otrzymał również nowego i wysoce obiecującego partnera w ataku – Robbiego Fowlera. Oni uzupełniali się bardzo dobrze i Ian wziął młodego napastnika pod swoje skrzydła. Robbie powiedział w 1995 roku o swoim mentorze tak:

„Odkąd zaliczyłem swój debiut w zespole Ian jest dla mnie jak ojciec, który ustawił mnie na dobrej stronie w drużynie. On robił to dobrze już przedtem i doskonale zna wszystkie szczegóły gry. Zna się na obrońcach i powiedział mi o sile i słabości każdego, gdy graliśmy przeciwko nim, co było dla mnie czymś nowym. W grze jest tak samo. On nigdy nie przestaje mówić, męczy mnie cały czas, ale pomogło mi to rozwinąć się przez ten sezon. Ale wiem, że byłem szczęśliwy. Uczę się od najlepszego, i jeśli nie uczysz się od kogoś kto jest dla Ciebie wzorem to od kogo?”

Graeme podał się do dymisji w Styczniu 1994 roku, i Roy Evans objął jego stanowisko. Rush był ważnym czynnikiem, który pozwolił dotrzeć drużynie do Finału Coca Cola Cup już w pierwszym sezonie rządów Evansa. Piłkarz zdobył dwie bramki w spotkaniu 3 rundy przeciwko Stoke. Zagrał 600 spotkanie dla LFC w meczu przeciwko Blackburn w 5 rundzie i świętował zdobycie 13 hattricka podczas całej kariery na Anfield. Steve McManaman udowodnił, że może być bardziej dumny niż Rush, aby zdobyć Coca Cola Cup jako kapitan.

Latem 1995 roku Liverpool kupił za rekordową kwotę napastnika Stana Collymora. Ian zbliżał się do swoich 34 urodzin i nadchodził jego ostatni sezon w karierze. Dalej grywał jako kapitan, jednak przez kontuzję musiał pauzować. Osiągnięcia Rusha w piłce nożnej zostały uznane przez królową jako bezprecedensowe wydarzenie. Zostało mu przyznane odznaczenie MBE w pałacu Buckingham. Jeden z rekordów ustanowił jeszcze przed odejściem z Anfield. 6 stycznia 1996 roku zdobył bramkę przeciwko Rochdale w spotkaniu 3 rundy Pucharu FA na Anfield. To była jego 42 bramka strzelona przeciwnikowi, co pozwoliło przegonić Danisa Lawa, który był do tej pory najlepszym strzelcem XX wieku.

27 kwietnia Ian Rush rozegrał pożegnalne spotkanie na Anfield. Zagrał w spotkaniu z Middlesbrough, które Liverpool wygrał 1:0, jednak to nie on zdobył tą jedyną bramkę. Ian był oklaskiwany przez kibiców obu drużyn. Podszedł do trybuny Kop, zdjął koszulkę i rzucił w tłum:

„To był wzruszający dzień, jednak fantastyczny dla mnie. Nie myślałem o żadnym powitaniu przez kibiców, przed tym jak Roy Evans powiedział mi o spotkaniu. To była wspaniała niespodzianka. Przyjęcie przez kibiców jakie otrzymałem będzie żyło ze mną na zawsze. Przepraszam, że nie zdobyłem bramki. Fani pewnie chcieli bym zdobył bramkę i chciałem tego dokonać. Chciałem, żeby piłka została w bramce na zawsze.”

Ostatni mecz zagrał w ligowym spotkaniu przeciwko Manchesterowi City. Ian zdobył bramkę, a LFC zremisowali 2:2. Rush czekał z niecierpliwością na swój ostatni mecz, który miał nastąpić na Wembley. Przeciwnikiem był Manchester City – okazyjnie. Finał Pucharu FA, data: 11 Maj.

„W doskonałym świecie, przyszedłbym i strzelałbym zwycięskie bramki. Ale to jest tylko mecz, w którym byłem szczęśliwy siedząc na ławce przez 90 minut i patrząc jak Liverpool wygrywa. Będą bardzo wielkie emocje tego dnia. Będę próbował, i starał się trzymać głowę wysoko dla Liverpoolu. Ale będę chciał przywiązać wielką wagę do tego dnia. Na pewno masz więcej czasu na przemyślenia siedząc na ławce, jednak ja będę chciał założyć po raz ostatni koszulkę Liverpoolu.”

Evans nie miał wątpliwości, że chciałby zagrać w części finałowego meczu.

„Nie trzymasz kogoś z doświadczeniem na ławce rezerwowych. Wembley byłoby odpowiednim miejscem do zakończenia jego kariery w Liverpoolu, jednak nie myślę, że to jest dobre dla światowej piłki, by kończyć karierę.”

Ian wszedł z ławki w drugiej połowie, ale po nudnej grze spotkanie zakończyło się wynikiem 0:1, dla przeciwnika. Kilka dni póĽniej Rush ogłosił, że dołączy do Leeds. Został umieszczony na złej pozycji w Leeds – na skrzydle – i zdobył tylko 3 bramki dla drużyny z Yorkshire. Latem 1997 roku jego stary kolega skusił go na grę w Newcastle. John Barnes także dołączył do niego. Rush zdobył dwie bramki, które okazały się historycznej wagi. On zdobył 48 gola w ligowym pucharze, co wyrównało rekord Geoffa Hursta i strzelił swojego pierwszego i ostatniego gola przeciwko Evertonowi. Jeszcze raz jego starzy ‘ulubieńcy’ zostali jego ofiarą. Został wypożyczony do Sheffield United wiosną. Ian został wynajęty jako grający coach drużyny Wrexham w sezonie 1998-99. Legendarny napastnik ogłosił zakończenie kariery w lipcu 1999 roku, na trzy miesiące przed 38 urodzinami. Zdobył odznakę trenerską FA, i podróżował dookoła świata aż do Australii i Islandii, gdzie uczył dzieci jak stać się dobrymi strzelcami, przekazując im swoją wiedzę, którą zyskał podczas ostatnich 20 lat grania w piłkę nożną. Houllier też poznał w nim umiejętność trenowania i dodał go do sztabu by uczyć młodych zawodników zdobywania bramek.

Ian Rush był też gwiazdą swojego kraju. Rozegrał 73 mecze dla reprezentacji Walii i zdobył w nich 28 bramek, co było oczywiście strzeleckim rekordem. Jego największym rozczarowaniem może być to, iż nigdy nie reprezentował swojego kraju na szczeblu Europejskim czy w Pucharze ¦wiata. Walijska gwiazda Ryan Giggs jest jednym z jego największych wielbicieli: „Jako uczeń, miałem trzech napastników, których podziwiałem, byli to Ian Rush, Mark Hughes i Gary Lineker. Ale Rush wyróżniał się, ponieważ on był inspiracją dla wielu młodych dzieci, które widziały w jego grze wiele plusów.

Ľródło: lfchistory.net