A Hodgson myślał, że życie jest okrutne ...

Dziś może dojść do decydującego momentu męczarni, jaką jest panowanie menedżera Liverpoolu.

Roy Hodgson to nie jest pokorny człowiek, jego przeszłość jest jak przednia single-malt whisky, musi być smakowana, kontemplowana. Cud w Halmstads, gdzie, nie będąc jeszcze 30-latkiem poprowadził klub z miasteczka o populacji jak St Albans do mistrzostwa Szwecji. Odbudowa Interu, transformacja Fulham, triumfy w Danii i Szwajcarii.

Jednakże jest łyżka dziegciu w tej beczce miodu. Kilka katastrofalnych miesięcy w Bristol City i w Udinese, jego niewytłumaczalnie słaby początek w Liverpoolu, i, co najbardziej zastanawiające, jego półtora sezonu w Blackburn, które zakończyło się spadkiem cztery lata po zdobyciu mistrzostwa.

- Nie podoba mi się sposób w jaki jest postrzegany mój czas spędzony w Blackburn – powiedział Hodgson podczas przygotowań do zmierzenia się ze swoim byłym klubem, z którym starcie może być decydującym momentem w jego krótkiej i burzliwej karierze na Anfield.

- W Blackburn przejąłem zespół, który [o dwa punkty] uniknął spadku i wprowadziłem go do Pucharu UEFA – powiedział. - Czasami ludzie wydają się o tym zapominać. W tym pierwszym sezonie byliśmy wszędzie wychwalani, a ja byłem wymieniany jako przyszły trener reprezentacji Anglii. Po kiepskim starcie następnego sezonu nie dano mi szansy kontynuować mojej pracy. Jestem pewien, że jeśli bym taką szansę otrzymał, poradziłbym bym sobie.

Jego drugi sezon zakończył się po czternastu spotkaniach, pośród których tylko dwa, przeciwko Leicester i West Ham, zakończyły się zwycięsko. Kapitan zespołu, Tim Sherwood, który poprowadził klub do mistrzostwa w 1995 roku, pragnął przenieść się do Hertfordshire by być bliżej swojej rodziny, co poskutkowało pogorszeniem się jego relacji z menedżerem.

Klub buł przytłoczony kontuzjami, a po porażce 2-0 z Southampton, z którego kupiono Kevina Daviesa za 7,5 mln funtów, Jack Walker zwolnił go w listopadową noc, kiedy klub był czerwoną latarnią Premier League.

- Sądzę, że pozbyliśmy się go zbyt szybko – zdradził Kevin Gallacher, który był liderem formacji ataku za czasów Hodgsona. - Pokłócił się z kilkoma piłkarzami i to nie pomagało, ale każdy czasami popada w konflikty w futbolu z innymi ludźmi, ponieważ takie jest już to środowisko. A w tym czasie do tego doszły jeszcze kontuzje, porażki, pojawiły się propozycje by pozbyć się menedżera, ponieważ piłkarze nie rozumieli jego filozofii pracy.

Niektórzy oskarżali Roya o zmianę metod treningowych, do których piłkarze byli przyzwyczajeni za Kenny’ego Dalglisha i Roya Harforda. - Mieliśmy w zwyczaju, że środy mamy wolne – powiedział Gallacher. - Dzień wolny Roya składał się z wolnego wieczoru we wtorek i poranka w środę. Trenowaliśmy każdego dnia, nie mieliśmy tak naprawdę dnia odpoczynku, i chociaż niektórzy narzekali, wprowadził nas do europejskich pucharów już w pierwszym sezonie. Drugi sezon był całkiem inny, mieliśmy pięć czy sześć kontuzji kluczowych graczy, którzy wydawali się nie wracać do zdrowia. Sprowadził piłkarzy, którzy nie zaadaptowali się tak szybko jak się tego spodziewał, i sezon po prostu wymknął się nam.

- Widzieć rzeczy z perspektywy czasu to wspaniała sprawa. W tamtych czasach trudno nam było zrozumieć jego metody, ale kiedy zacząłem uczyć się by zdać egzaminy na trenera, zrozumiałem o co w tym wszystkim chodziło. Chciał, byśmy stali się silniejsi psychicznie. Jest bardzo dobrze, jeśli gracze są silni psychicznie, a jemu udało się to osiągnąć w Fulham.

Hodgson zdaje sobie sprawę, że Liverpoolu musi być teraz bardzo mocny mentalnie.

- Cała krytyka i szum otaczający nas nie pochodzi z wnętrza klubu - powiedział Roy - To wszystko pochodzi od ludzi, którzy są zachwyceni naszą chwilą słabości.

Następnie Hodgson podczas pobytu w Neapolu odniósł się do pogłosek mówiących, że po wpadce z Blackburn lub Boltonem jego następcą zostanie Frank Rijkaard.

- Rijkaard musi być świetnym menedżerem, skoro został właśnie zwolniony z Galatasaray. To o co teraz pytacie, to pogłoski jakie sieje agent Rijkaarda, aby było o nim (Rijkardzie - przyp. tłum.) wciąż słychać.

- To wszystko spekulacje. Miałem tak przez dwa i pół roku w Interze, kiedy codziennie w gazetach pojawiały się nazwiska trenerów, którzy mają mnie zastąpić. Wszystko skończyło się ofertą nowego kontraktu dla mnie, kiedy odchodziłem do Blackburn. Skoro przetrwałem dwa i pół roku takiej sytuacji w Mediolanie, przetrwam i tutaj.

Jeśli oceniamy trenera tylko po ilość punktów zdobytych na jednego wydanego funta, to upadek Blackburn w 1999 nie jest jedyną taką sytuacją. W przyszłym miesiącu ukaże się książka "Pay as you play". Są w niej opisane rezultaty 49 menedżerów, którzy mają za sobą minimum dwa pełne sezony w Premier League, a punktem odniesienia są fundusze, jakie mieli do dyspozycji. Autorami ksiażki są Graeme Riley, Gary Fulcher i bardzo dobrze znany fanom The Reds Paul Tomkins, którego strona internetowa, The Tomkins Times, jest jednym z najlepszych internetowych źródeł związanych z Liverpoolem.

W swojej analizie Tomkins bierze pod uwagę sumy wydane na wzmocnienia, przeliczając wartości transferów na obecne stawki. Blackburn Hodgsona wydawało ogromne sumy. Pod względem wydawanych pieniędzy na każdy punkt w pierwszym sezonie pracy Roy'a mieli trzecią najdroższą wyjściową jedenastkę, natomiast w sezonie, w którym spadli - piątą.

W swoim jedynym pełnym sezonie na Ewood Park wartość składu Hodgsona wynosiła 87% wartości najdroższego składu, jaki miało trzynaste w tamtym sezonie Newcastle Kenny'ego Dalglisha. Przeliczając na obecną wartość wydatki Roya w ciągu 16 miesięcy na Ewood Park sięgnęły 75 milionów funtów. Najbardziej zapadającym w pamięć, pomijając Stéphane'a Henchoza, jest Kevin Davies kupiony z Southampton, którego jeden gol kosztował Blackburn 17 milionów funtów.

"Pay as you play" pokazuje, że w Fulham Roy odniósł duży sukces w kontekście sumy przypadającej na jeden zdobyty punkt, jednak 16 miesięcy na Ewood Park na zawsze pozostawiło bliznę na jednym z najbardziej fascynujących CV w historii angielskiego futbolu.

Tim Rich