Wywiad z Burgessem - część II

Przedstawiamy Państwu drugą część bardzo ciekawego wywiadu z Darrenem Burgessem, szefem sztabu przygotowania fizycznego w Liverpoolu, który przeprowadził Mark Holmes z TEAMtalk.com. Tym razem Burgess mówi zarówno o dobrych, ale też i tych gorszych zawodnikach do trenowania oraz współpracy na linii klub-drużyny narodowe.

Darren Burgess pracuje w Liverpoolu jako szef departamentu przygotowania fizycznego od 2010 roku. W pierwszej części wywiadu mówił o metodach treningowych w klubie, a także sposobach zbierania danych i ich wpływie na decyzje Kenny'ego Dalglisha.

W drugiej części Darren opowiada o pracy dla reprezentacji Australii oraz jak obecnie Liverpool współpracuje z drużynami narodowymi by kontrolować swoich zawodników. Odkrywa przed nami także swoje zdanie na temat lepiej i gorzej trenujących zawodników.

Mark Holmes: Darren, wyjaśniłeś nam, że program treningowy jest dostosowywany do indywidualnych potrzeb piłkarzy. W związku z tym jak wiele do powiedzenia mają kluby na temat treningu zawodnika gdy ten przebywa na zgrupowaniu reprezentacji?

Darren Burgess: Oczywiście nie możemy decydować o tym co robi reprezentacja, jednak staramy się rozmawiać z fizjoterapeutami oraz trenerami zajmującymi się przygotowaniem fizycznym by w jakimś stopniu - możliwie największym - kontynuowali naszą pracę i plan, który nakreśliliśmy dla zawodnika.

Następnie otrzymujemy relację od graczy i sztabu kadry jak wyglądał trening i na ile został solidnie zrealizowany. Koniec końców każdy w tym układzie chce by zawodnik był w najlepszej dyspozycji, więc jeśli istnieje opcja współpracy to dzięki temu nasza praca jest o wiele łatwiejsza.

Wiem, że Luis Suarez i Lucas Leiva byli dwoma piłkarzami, z którymi utrzymywałeś tego lata bardzo regularny kontakt, z racji ich pobytu na Copa America. Jakie dokładnie informacje przekazali wam ci dwaj zawodnicy?

Wygląd sesji treningowych oraz jak je sami oceniali. Do tego mówili nam jak długo trenowali, zarówno Urugwaj jak i Brazylia regularnie badały krew zawodników, więc mieliśmy także dostęp do szczegółowych wyników. Od Lucasa przez większość dni dostawałem także raporty dotyczące pracy serca w różnych momentach treningu i przy różnym zmęczeniu.

Drużyny narodowe chcą najlepszej dyspozycji od zawodników, zwłaszcza gdy przychodzi do takiego turnieju jak Copa America, więc używają mnóstwo technologii, których my używamy w klubie. W zasadzie gdy pracowałem z kadrą Australii to bardzo chętnie dawaliśmy klubom wszystkie informacje jakie zgromadziliśmy o ich graczach i większość reprezentacji robi tak samo, więc potem trzeba już tylko te informacje przeanalizować, przekazać do trenerów i ustalić plan treningowy po powrocie zawodnika.

Czy zauważyłeś, że gracze niektórych narodowości lepiej rozumieją i wykonują wasze polecenia?

Nie bardzo. Są tutaj różne kultury i jednym z wyzwań była bariera językowa, jednak większość graczy - aczkolwiek musiałbyś zapytać ich sam - chyba wszystko rozumie. Jeśli wszystkiego ich nauczysz i dobrze wyjaśnisz sprawę to działa tylko z korzyścią dla nich, wszyscy chętnie noszą potrzebne urządzenia, oddają krew i robią każdą czynność, którą uznamy za potrzebną i o którą poprosimy. Są oczywiście pewne różnice w podejściu do treningu, jednak w kategorii zrozumienia ćwiczeń wydaje mi się, że idzie nam całkiem dobrze.

Sam pracowałeś w drużynie narodowej więc czemu według ciebie zawodnicy częściej odnoszą kontuzje podczas wyjazdów na mecze reprezentacji?

Cóż, należy zacząć od tego, że z wyjazdem na zgrupowanie przychodzi podróż. Również dochodzi obciążenie, ponieważ każdy chce zostać wybrany, a mają na pokazanie się tylko kilka dni. W dodatku mecze z reguły są w środku tygodnia, nie w weekendy, więc to też ma pewien wpływ w stosunku do terminarza ligowego i rytmu meczowego zawodnika.

Zwłaszcza w Australii były poważne problemy, ponieważ na mecz u siebie gracze tacy jak Tim Cahill z Evertonu czy Mark Schwarzer z Fulham musieli podróżować 25 godzin samolotem, a potem wrócić do klubu na weekend. Może nie byli bezpośrednio kontuzjowani, ale można było łatwo zaobserwować, że po większości takich powrotów w ciągu następnych kilku tygodni zdarzało im się wypaść ze składu z powodu mniejszych lub większych urazów.

Na koniec wróćmy do Liverpoolu. Kto trenuje najlepiej, najgorzej? Który piłkarz jest najszybszy, a który dysponuje największą siłą?

Najszybszy jest zapewne nowy nabytek, Stewart Downing, ale ma trochę konkurencji w osobach Glena Johnsona i Martina Kelly'ego.

Są też różne rodzaje siły. Ludzie tacy jak Soto i Martin Skrtel są oczywiście bardzo silni, ale Fabio Aurelio dla przykładu też dysponuje niesamowitą siłą przypadającą na kilogram wagi.

Najgorszy do trenowania jest chyba Soto, który zawsze łapie za słówka i szuka potknięć w poleceniach - i dobrze o tym wie! Nie powiedział bym, że źle trenuje, jednak niewątpliwie szuka drogi na skróty kiedy w grę wchodzą ćwiczenia biegowe czy rozgrzewka - jednak zawsze robi to z uśmiechem na twarzy, więc mu odpuszczam!

Najlepiej trenują - chyba nie ma tutaj niespodzianki - Stevie i Jamie, którzy zrobią wszystko co powiesz, wezmą każdy środek, który im zalecisz i interesują się swoimi wynikami. Lucas również ma tak znakomitą etykę pracy, jednak nie chciałbym nikogo specjalnie wyróżniać.

Jestem zadowolony i zaskoczony. Słyszałem wiele pogłosek o tym, że zawodnicy zbierający dużą kasę nie trenują na sto procent, nie słuchają trenerów od przygotowania fizycznego, jednak u nas wygląda to wspaniale, mamy tutaj niesamowitą grupę.

Wspaniale Darren, dziękuje za twój cenny czas i powodzenia w nowym sezonie.

Dzięki!