Carroll musi uczyć się od Croucha

Odkąd w lecie 2008 roku z drużyny Liverpoolu odszedł Peter Crouch, jego były klub sprowadził sześciu napastników wydając łącznie 80 milinów funtów i kończąc z Andym Carrolem prowadzącym atak. Ewolucja była kosztowna i należy zadać pytanie, czy progres został poczyniony.

Ten sam Crouch zademonstrował swojemu następcy, że również Carroll może w przyszłości wdrapać się na wysoki poziom pomimo otaczających go wątpliwości, dobitnie świadczących o problemach towarzyszących przystosowaniu się do gry w nowym klubie.

Sześć lat wcześniej, Crouch znajdował się na tej samej łodzi. Cztery miesiące czekania na pierwszego gola po transferze o wartości 7 milionów funtów z Southampton uczyniły z niego łatwy cel dla komediantów. Jedynymi komplementami prawionymi były dwuznaczne "posiada dobre czucie piłki, jak na tak wysokiego zawodnika".

Jak bardzo Carroll chciałby słyszeć podobne opinie na swój temat. W zamian, wszystko co uczyni jest kwestionowane - jego technika, poruszanie się, chęć do gry, wartość wydanych pieniędzy, zdolność to przystosowania się do drużyny Liverpoolu budowanej raczej wokół żywego srebra, niezwykle aktywnego Luisa Suareza, niż opartej na napastniku, który pokazuje swoje umiejętności, tylko gdy dośrodkowanie jest naprawdę dobrej jakości.

Nawet dwa gole, które wczoraj zdobył Liverpool wskazywały, dlaczego 23-letniemu napastnikowi tak trudno dopasować się do stylu drużyny. Obaj skrzydłowi - Maxi Rodríguez i Stewart Downing - schodzili z flanek do środka łącząc atak z inteligentnym poruszaniem. To nie jest gra dla Carrolla.

Liverpool odnosi sukcesy czyniąc właśnie te rzeczy, z którymi zmaga się ich rekordowy nabytek, co jest najbardziej znaczącym przejawem tego, dlaczego czuje się on bardziej nieswojo niż Crouch w początkach swojej kariery w barwach The Reds. Postawa napastnika Stoke wymykającego się śpiącemu Carrollowi, która pozwoliła strzelić mu wyrównującą bramkę, nie dotarła jednak do wszystkich odbiorców.

Jednak Crouch ma przywilej pasowania do stylu gry Stoke, które jest podporządkowane jego umiejętnościom. Tymczasem Carroll doświadcza małej ilości dobry dośrodkowań z bocznych stref, zwłaszcza w takich meczach, jak wczoraj, gdy Downing jest ustawiony na prawej flance, zamiast na lewej, skąd łatwiej mu dostarczyć dobrą piłkę w pole karne.

Pozostaje odczucie, iż Carroll, nawet bardziej niż Crouch, czerpałby korzyści z gry w Stoke. Jednak Kenny Dalglish nie podziela tej opinii. W oczach menedżera Liverpoolu sprawa opiera się na wykorzystaniu indywidualnych umiejętności napastnika, bez burzenia filozofii gry kolektywnej. Tej mieszanki jeszcze Dalglish nie znalazł. Wiele wskazuje na to, że będzie dalej borykał się z tym problemem.

Zwłaszcza w ostatnich dwóch meczach pojawiły się oznaki, iż Carroll zaczyna spełniać swoje obowiązki, jako gracz Liverpoolu. Jego gra bez piłki poprawiła się znacząco, tak jak gra tyłem do bramki i chęć do efektywnych rajdów. To było ironiczne, że Peter Crouch wykorzystał błąd Carrolla przy bramce z rzutu rożnego, ponieważ ten aspekt jest jedną z najsilniejszych jego stron.

Fernando Torres, którego zgryźliwe odejście stworzyło miejsce dla Carrolla, w końcu powrócił do strzeleckiej formy. To nałoży dodatkową presją na jego następcę. Jednak może Carroll powinien lepiej współzawodniczyć z Crouchem, zanim nawet pomyśli o wyjściu z cienia Fernando Torresa.

Tony Barrett