FSG pokazuje bezwzględność

Jeśli decyzja o zrezygnowaniu z usług Kenny'ego Dalglisha czegokolwiek dowodzi, udowadnia tylko, że stara mantra głosząca, iż Liverpool Football Club egzystuje, aby zdobywać puchary została wysłana w przeszłość - pisze Tony Barrett w swoim artykule opublikowanym tuż pod decyzji o zwolnieniu Szkota. Zapraszamy do lektury.

W oczach właścicieli Liverpoolu, Fenway Sports Group (FSG), zwycięstwo w Carling Cup, które przyniosło klubowi pierwszą srebrną paterę od 2006 roku nie było wystarczającą zasłoną, aby przykryć niepowodzenia w ligowej kampanii.

FSG celowało w ukończenie sezon w czołowej czwórce i zgodnie z tymi ambicjami zainwestowało dużo pieniędzy we wzmocnienia składu, jednak końcowa tabela Premier League okazała się ponura, ukazująca Liverpool na ósmej pozycji - najniższej od 18 lat. Uplasowali się 4 punkty za lokalny rywalem, Evertonem, tracąc 17 do czwartego na mecie Tottenhamu oraz gigantyczną ilość 37 oczek do Manchesteru City, który zdobył tytuł.

Dla właścicieli, którzy okazali niezwykłą bezwzględność w ostatnich miesiącach, dymisjonując Damiena Comolliego pełniącego rolę dyrektora ds. piłki nożnej, tak słabe rezultaty postawiły Dalglisha w niebezpiecznej pozycji i ostatecznie FSG zdecydowało, iż jeśli ich ambicje odnośnie Champions League mają się spełnić, Szkot musi zostać zastąpiony.

Jak zawsze w nowoczesnym futbolu, finanse odgrywają kluczową rolę przy podejmowaniu decyzji. Najnowszy roczny raport wyjawił, iż ciągła nieobecność Liverpoolu w Champions League kosztował klub minimum 30 milionów funtów dochodu każdego roku.

W równowadze do tego braku, oraz sprowokowane nim, FSG zamierza ponownie zainwestować w zespół tego lata kontynuując próby doszlifowania do czołówki. Właściciele musieli być przekonani, że Dalglish jest odpowiednim człowiekiem do wydawania pieniędzy.

W końcu, FSG doszło do wniosku, iż nie jest, popierani doświadczeniem z ostatnich dwóch okienek transferowych, w których zostało wydane około 110 milionów funtów na graczy, którzy poza godnym uwagi wyjątkiem Luisa Suareza, zawiedli.

Nieuniknione będzie pytanie o cierpliwość Johna W Henry'ego oraz Toma Wernera, głównych postaci w FSG, zwłaszcza gdy pozwolili pracować Dalglishowi zaledwie jeden pełny sezon, zanim się go pozbyli. Podobnie, narzucając zadanie nabywania utalentowanych piłkarzy, bardziej niż zawodników najwyższej klasy, znajdą się osoby, które będą czuły, iż FSG nie dało czasu piłkarzom na spełnienie swojego potencjału, zanim podjęli tak surową decyzję odnośnie człowieka, który ich sprowadził do klubu.

Jeśli Comolli zapłacił cenę za przepłacenia za takich piłkarzy, jak Andy Carroll, Stewart Downing i Jordan Henderson, Dalglish został potępiony, ponieważ nie potrafił wyciągnąć tego, co w nich najlepsze, mimo iż Carroll i Henderson zwłaszcza z opóźnieniem pokazali oznaki uzasadniające ich byt, jeśli nie ich nadmierne ceny.

Poziom występów Lusia Suarez nigdy nie był kwestionowany, jednak jego dyscyplina owszem. Wiadomo, iż FSG miało mglisty widok na rolę, jaką odegrał Dalglish w pokłosiu uznania Urugwajczyka za winnego obrażania na tle rasowym Patrice'a Evry, kapitana Manchesteru United.

Największą kontrowersją była decyzja Dalglisha o założeniu koszulki popierającej Suareza wraz z resztą zespołu przed spotkaniem w ramach Premier League z Wigan Athletic w grudniu. Ten ruch przyniósł złe skutki, przyciągając krytykę anty-rasistowskich grup oraz bractwa futbolowego. Dalglish mógł jednak polemizować, z nie małym uzasadnieniem, iż mierzył się z problemem, który leży dużo ponad jego zwykłymi kompetencjami jako menedżera zespołu i uczynił to w momencie, w którym właściciele klubu byli widoczni tylko poprzez swoją absencję.

Nawet tak zawstydzająca i wyniszczająca saga z Suarezem mogła nie kosztować Dalglisha jego posady, jeśli byłby bliżej czołówki na koniec sezonu. W rzeczywistości zespół spisał się fatalnie w drugiej części kampanii wygrywając zaledwie 5 spotkań w 2012 roku i odnosząc haniebne domowe porażki z Wigan Athletic, West Bromwich Albion oraz Fulham.

Obrońcy Dalglish - których jest wielu - trafnie zauważą, iż kombinacja rozproszeń związanych z Carling Cup i FA Cup oraz kontuzje kluczowych graczy miały negatywny wpływ na ligową formę. Absencja Lucasa Leivy była bez zwątpienia ogromną stratą, Wpływowy Brazylijczyk stracił resztę sezonu, po nabawieniu się kontuzji w listopadzie. Tacy zawodnicy, jak Steven Gerrard, Daniel Agger i Charlie Adam również byli nieobecni przez znaczną część kampanii. Liverpoolowi brakowało głębi składu, aby sprawować się dobrze bez tak znaczących postaci.

Jego krytycy - których ilość rośnie - stwierdzą, iż z tak ogromnymi inwestycjami na rynku transferowym, Dalglish powinien być w stanie lepiej załagodzić personalne straty. Wydaje się, zwłaszcza biorąc pod uwagę dzisiejsze wydarzenia, że FSG woli nie zmieniać swoich poglądów, głoszonych także przez zwolenników Dalglisha

- Przychodzi taki moment w życiu każdego menedżera, gdy załoga mówi " Byłeś dobry dla klubu, lecz czujemy, iż byłoby najlepiej, gdybyś odszedł" - powiedział kiedyś Dalglish.

Dla legendy Anfield właśnie nadszedł czas, jednak opuszcza Liverpool z wiedzą, iż przywrócił klubowi rodzaj tradycji na i poza boiskiem, z której byli znani, gdy występował w zespole jako piłkarz.

Jego spuścizną jest wznowienie futbolu "pass nad move", jednolity i harmonijny klub i trochę srebra, które może nie uchroniło go przed zwolnieniem, lecz z pewnością udowodniło, że Liverpool wciąż jest w stanie rywalizować i zdobywać honory.

Te znaczące ulepszenia nie były wystarczające, aby utrzymać Dalglisha przy pracy, na którą miał ochotę, odkąd w lutym 1991 roku zrezygnował z niej. Obecność trofeum Carling Cup w pokoju z nagrodami Liverpoolu powinna służyć jako ostrzeżenia dla jego następców. Wygranie pucharu nie jest już wystarczające, aby zagwarantować bezpieczeństwo pracy. Wydaje się, że tylko awans do Champions League może to uczynić.

Tony Barrett