Stone do Czarodzieja

O odczuciach, nadziejach, emocjach i oczekiwaniach. Redaktorzy LFC.pl w nietypowej formie wymieniają się swoimi przemyśleniami po pierwszym ligowym spotkaniu Liverpoolu w nowym sezonie.

Drogi Czarodzieju

Z wielkim wytęsknieniem oczekiwałem na inaugurację mojej ulubionej ligi angielskiej. Ówcześnie śledząc pilnie wszelakie doniesienia transferowe płynące z Wysp. Wydaje mi się, iż na chwilę obecną jestem dobrze zaznajomiony z możliwościami poszczególnych klubów brytyjskich występujących w najwyższej klasie rozgrywkowej. Z tego powodu pierwsza kolejka Premier League nie wstrząsnęła mną, jako kibicem zespołu z czerwonej części Merseyside.

Oczywiście nie twierdzę, iż zespół, który w środę ośmielił się pokonać moją ulubioną ekipę jest od niej mocniejszy. Umiejętności piłkarzy, pieniądze, ambicje, wszystko przemawiało w sobotnie popołudnie za Liverpoolem, który jednak musiał przełknąć gorycz porażki. Po spotkaniu nie byłem zdruzgotany, nie wieszałem psów na moich pupilach i nie pragnąłem zwolnić trenera. Wydaje mi się, iż właściwym w większości sytuacji jest realizm. Spoglądając na ostatnie trzy sezony łatwo zaobserwować powolną degradację klubu z Anfield. Najbardziej prestiżowe rozgrywki piłkarskie na świecie nie przeszły przez Shankly Gate od paru lat. Drużyna z sezonu na sezon zamiast przybliżać się do czołówki, oddala się od niej znacząco.

Doskonale znam i jestem dumny z historii klubu, który wspieram. Najbardziej utytułowany klub w Anglii, brzmi dumnie. Niestety triumfu w lidze nie było mi dane obejrzeć nigdy. Wiktorię w Champions League widziałem, wspomnieniem jest dla mnie najwspanialszym w kategorii piłkarskiej. Niestety noc emocjonująca, przepiękna, dramatyczna, której świadkiem byłem przeszło 7 lat temu wydaje się być zjawiskiem bezprecedensowym. Świadomość historii i tradycji Liverpoolu kształtuje mnie, jako kibica. Podnoszę głowę wysoko, gdyż wiem, jak wiele zdobyli the Reds. Sukcesy jednak w ostatnich latach oddaliły się od Anfield. Mówię to z przykrością, lecz należy stawić czoła prawdzie. Mam nadzieję, że powrócą szybko, ale prostej drogi do tego celu nie ma. Muszą zmierzyć się z rzeczywistością. Odrzucam sentymentalizm i ślepe zapatrzenie w historię, które unosiłoby drużynę do rangi stałego pretendenta do tytułu. Tradycja osadza na zawsze Liverpool w gronie wielkich klubów piłkarskich, formuje świadomość fanów i nie pozwoli nigdy zniknąć czerwonej części Merseyside z piłkarskiej mapy świata. Niestety nie gwarantuje ona znakomitej drużyny i trzech punktów w każdym meczu.

Muszę pogodzić się z faktem, iż najlepsi piłkarze odeszli, a przyciągnąć nowe gwiazdy w świetle wielkiej światowej konkurencji jest niezmiernie ciężko. Zdaję sobie sprawę, iż byli menedżerowie nie prowadzili właściwej polityki transferowej, a ich taktyka często nie przystawała do nowoczesnych realiów. Ubolewam nad tym, że konkurenci znacząco ulepszyli swoją grę, podczas gdy the Reds w najlepszym wypadku stali w miejscu. Wiem, iż stery przejęła właśnie persona, która ma wielką wizję, jednak do wdrożenia jej potrzebuje czasu. Wierzę, że powrócimy na szczyt, jednak w zaistniałej sytuacji realizacja planu może potrwać trochę.

Z wyżej wymienionych powodów zasiadam obecnie do oglądania meczów spokojny. Staram się wyzbyć wielkich oczekiwań i rozkoszować najlepszą ligą świata. Doceniam każde dobre zagranie moich pupili. Zmieniłem podejście. Oglądam zespół, który zajął w poprzedniej kampanii 8 miejsce, nie mistrza Anglii. Przyglądam się drużynie, która właśnie przechodzi przez proces budowy, nie gotowemu produktowi. Wiem, że liczy się zmiana stylu gry, a trener będzie rozliczany z miejsca na koniec sezonu. Moja ekipa nie bierze udziału w Champions League, raczej nie będzie biła się o podium ligowe, dlatego na wpadki patrzę okiem łagodniejszym. Jestem świadom, iż muszą się przytrafić. Przypominam sobie o projekcie powrotu na szczyt, ale nie od razu Rzym zbudowano. W czwartek i niedzielę ponownie zasiądę przed telewizorem, założę na szyję szalik czerwony, przypomnę sobie o sukcesach, odśpiewam wspaniały hymn i będę się przyglądał. Może zobaczę więcej zalążków dobrej gry, może rezultat, który mnie zadowoli. W każdym razie nie rzucę koszulką i nie zdepczę herbu po nieudanym spotkaniu. Powody, przez które jestem kibicem dumnym są stałe i niezmienne. Na piedestał areny dziejowej futbolu ponowie wdrapie się Liverbird, mam taką nadzieję. Póki co muszę jednak patrzeć realnie i osądzać sprawiedliwie. Kolejny mecz, dobra gra, może trzy punkty, na tym kończę oczekiwania.

Stone

Jeśli chcesz przeczytać, co w odpowiedzi na list Stone'a napisał Czarodziej, kliknij TUTAJ