Pieniądze kontra tradycja

Ostatni zakup Maticia przez Chelsea zmusił mnie do pewnych przemyśleń. Spojrzałem na skład the Blues i spostrzegłem, że mają oni co najmniej dwóch klasowych zawodników na pozycję. Serb zapewni Chelsea niebywały spokój w środku pola i prawdopodobnie razem z Obim Mikelem stworzą parę pomocników nie do przejścia.

Tym samym zastanawiam się, co może zaproponować w walce o najwyższe cele Liverpool, którego skład w porównaniu do krezusów typu Chelsea czy Manchesteru City jest delikatnie mówiąc mierny. Już piszę. Otóż pomijając fakt, że the Reds dysponują aktualnie prawdopodobnie najlepszym duetem napastników na świecie zwanym „SAS”, klub z Merseyside posiada również coś zgoła transcendentnego – niezwykle bogatą tradycję oraz swoistego rodzaju magię sprawiającą, iż zespół trzyma się stawki i gra swoje. Moim zdaniem kluczem do takiego stanu rzeczy jest stałość oraz stabilność. Odpowiedni dobór ludzi na stanowiskach w klubie, począwszy od właścicieli, a skończywszy na menedżerze i piłkarzach zapewniają spokój oraz zrównoważony rozwój nastawiony na regularną budowę prawdziwej drużyny.

Chelsea i Manchester City budują swoje zespoły na pieniądzach – tu nie powinno być żadnych wątpliwości. Abramowicz od czasu, gdy przejął the Blues wydał już ponad 700 milionów funtów na kupno zawodników i około dwóch miliardów funtów na ich gaże. Grupa inwestycyjna Abu Dhabi na czele z szejkiem Mansourem odkąd wykupiła klub w 2008 roku przeznaczyła na transfery the Citizens blisko 540 milionów funtów. Dla porównania Arsenal wydał w tym czasie 188 milionów, Manchester United 93, a Liverpool 321 (kwoty podane w przybliżeniach). Kluby te zainwestowały więc łącznie niewiele ponad to, co właściciele City (a trzeba jeszcze wziąć pod uwagę, że zdecydowanie częściej sprzedawały).

Arsenal czy United w przeciwieństwie do wyżej wspomnianych potęg finansowych postawiły na zaufanie menedżerom i właśnie wcześniej wspomnianą przeze mnie stałość. Arsène Wenger jest trenerem w londyńskim klubie od 1996 roku. Jeśli chodzi zaś o Aleksa Fergusona to myślę, że nie trzeba wspominać jak długo prowadził on Czerwone Diabły. Tak właśnie działają tradycyjne struktury instytucji i organizacji sportowych.

Liverpool podąża tą ścieżką mimo wielu trudności w ostatnich czasach wywołanych przede wszystkim nieprawidłowym doborem ludzi na stanowiska. Właśnie takie kryzysy są przeciwnikiem klubów opierających się na zrównoważonym rozwoju. Gdy bogaty będzie miał problemy, rzuci odpowiednią ilość gotówki na stół, kupi klasowych zawodników lub zatrudni uznanego menedżera i zapewni im intratny kontrakt. Kluby mniej bogate, jak chociażby the Reds nie mają takiej możliwości. Kryzysy zdarzają się jednak rzadko i stosunkowo szybko są zażegnywane. Co by nie mówić Liverpool należy do tych najbardziej zasłużonych i utytułowanych klubów piłkarskich. W całej swojej historii, Czerwonych prowadziło tylko osiemnastu trenerów, natomiast dla porównania Manchester City – 45, a Chelsea – 30. To pokazuje tylko, jak w klubie przebiega wzajemne przekazywanie sobie stałych norm i wartości. Podczas następnych kadencji byli menedżerowie udzielają rad aktualnym i tak dalej. Przesiąkają oni całym tym klimatem panującym w Liverpoolu. Zakochują się w klubowej historii czy tradycji i marzą o tym, by zapisać się w jego kartach. Tak jest dzisiaj z Rodgersem.

Oczywiście, żeby nie było niejasności – nie uważam, iż wymienione przeze mnie kluby nie posiadają tradycji (wręcz przeciwnie – przecież jest ona również długa i bogata). Dążę do wniosku, że one po prostu nie opierają swych sukcesów na zrównoważonym kreowaniu własnej pozycji poprzez ustalanie pewnych wartości czy norm.

Często pojawia się podczas podejmowania tego popularnego dziś tematu pytanie, czy „tradycja” zdoła się obronić przed atakiem potęg finansowych. Hegemonia Manchesteru United za panowania SAFa i ciągła stabilność sportowa Kanonierów pod okiem Wengera są dowodem na to, że tak. Zdecydowanie tak. Nacisk wywierany na pracownikach klubów typu Chelsea, czy Manchester City jest ogromny. W dłuższym czy krótszym odstępie czasu presja ta da o sobie znać i długoterminowe plany piłkarskich krezusów się zakończą. Tradycyjne firmy natomiast wciąż będą szły swoją ścieżką.