Liverpool nie potrzebuje transferów

Ostatniego dnia okna transferowego, zgodnie z planem Kloppa i wytycznymi FSG, aktywność Liverpoolu na rynku została ograniczona do minimum. To część większego planu.

Menedżer zapowiadał, że tak będzie i słowa dotrzymał – zimowe okienko nie obfitowało w zakupy. 31 stycznia do drużyny nie dołączył żaden nowy piłkarz. Nikt nie podsycał nawet atmosfery, brak było plotek mających rzucić cień na zapowiedzi Jürgena Kloppa o pasywnej postawie klubu na rynku transferowym. Słowem: nuda.

Miniony miesiąc głęboko się jednak wyrył w pamięci kibiców z Anfield. Z początku fani szaleli ze szczęścia, gdy zapowiedziano transfer Virgila van Dijka za 75 milionów funtów. Potem radość przerodziła się w niedowierzanie, gdy klub opuścił Philippe Coutinho. Sprzedaż brazylijskiego pomocnika do Barcelony spolaryzowała środowisko kibiców The Reds. Kolejna decyzja władz klubowych została jednak odebrana jednoznacznie negatywnie – do składu nie dołączył żaden następca utalentowanego rozgrywającego. W pewnym momencie spekulowano o rzekomym zainteresowaniu włodarzy z Merseyside Riyadem Mahrezem z Leicester. Pogłoski rozprzestrzeniały się jak ogień i wielu z nas już po cichu witało Algierczyka na Anfield. Wtedy jednak dyrektorzy zgłosili się do Lisów z oficjalnym dementi i temat upadł. Liverpool próbował co prawda sprowadzić już w styczniu pomocnika RB Lipsk, Naby’ego Keïtę, ale plan spełzł na niczym. Pojawił się pomysł wyciągnięcia z Monako Thomasa Lemara, ale cena za Francuza była za wysoka (90 milionów funtów).

Pasywność The Reds dodatkowo uwypukliła decyzja menedżera o wypożyczeniu Daniela Sturridge’a. Nie spodobało się to kibicom. Jakby tego było mało, zespół przegrał dwa mecze z rzędu – z dotychczas beznadziejnym Swansea i równie kiepskim West Bromem. Na szczęście chociaż z Huddersfield udało się zwyciężyć.

Wypada zadać jedno proste pytanie: czy drużyna jest obecnie silniejsza, niż była przed początkiem okna transferowego? Oczywiście, że nie. Nie można jednak po prostu oskarżać Liverpoolu o brak ambicji, nie patrząc szerzej na cały temat. The Reds załatali wielką dziurę w defensywie (przynajmniej w teorii – przyp. red.) pokonując Manchester City i Chelsea w wyścigu o zakontraktowanie van Dijka, który stał się najdroższym obrońcą w historii futbolu. Nie można jednak zapominać, że strata Coutinho i Sturridge’a jest poważnym ciosem dla ofensywy Liverpoolu. Kibice mają prawo czuć frustrację patrząc na poczynania głównych ligowych rywali. Manchester City sprowadził Aymerica Laporte’a z Athleticu Bilbao, United wyrwał Alexisa Sáncheza Arsenalowi, a Tottenham skusił skrzydłowego PSG, Lucasa Mourę. Chelsea ściągnęła z Romy obrońcę Emersona Palmieriego, a zza miedzy napastnika Oliviera Girouda. Kanonierzy wzmocnili się Pierre-Emerickiem Aubameyangiem i Henrichem Mychitarianem, nie tracąc przy tym swojej wielkiej gwiazdy – Mesuta Özila.

Dlaczego więc Liverpool nie zrobił nic więcej? Dlaczego z tak pokaźnym budżetem The Reds nie kupili kolejnych zawodników? W mediach społecznościowych na Fenway Sports Group sypią się gromy. Niektórzy uważają, że po kupieniu van Dijka sprzedaż Coutinho była konieczna, by klub finansowo wyszedł „na zero”. Nie ma to jednak zbyt wiele wspólnego z prawdą. Jürgen Klopp wielokrotnie powtarzał, że planem jest powstrzymanie się od zakupów w styczniu.

– Do naszej dyspozycji trafią wszystkie pieniądze ze sprzedaży Coutinho – powiedział menedżer.

– Odkąd tu pracuję 100% przychodów z transferów przeznaczane jest na kolejne zakupy. Czasami dostaję nawet więcej. Nikt w klubie mi jeszcze nigdy nie odmówił. Póki co udało się również sprowadzić wszystkich zawodników, którzy byli mi potrzebni w składzie. Przykro mi, jeśli komuś się te transfery nie podobają. To moja wina, bo to ja ponoszę za nie pełną odpowiedzialność, a zarząd w pełni się ze mną zgadza.

Klopp potwierdził, że sprzedaż Coutinho była jego decyzją. Nie było możliwości zatrzymania Brazylijczyka na Anfield – Cou po prostu nie chciał już tu więcej grać. Menedżer wyraźnie podkreślił również, że od początku chciał poczekać z zakupem ewentualnego następcy czołowego rozgrywającego The Reds do lata. Zresztą niemiecki szkoleniowiec jest znany ze swojej cierpliwości w kwestii transferów – wystarczy popatrzeć na przykłady van Dijka i Keïty. Można obecną sytuacje tłumaczyć chęcią krycia FSG przez Kloppa, ale nie wydaje się to prawdopodobne. Niemiec raczej nie daje sobą w ten sposób manipulować. To człowiek pełen pasji, który zawsze mówi to, co czuje. Jeżeli nie miałby w klubie narzędzi do wykonywania swojej pracy w odpowiedni sposób, z pewnością szybko by się to wydało.

Nie zapominajmy też o tym, że przez ostatnie siedem miesięcy Liverpool czterokrotnie podpisywał umowy dorównujące klubowemu rekordowi transferowemu lub też go przekraczające (35 milionów funtów zapłacone za Andy’ego Carrolla w 2011 roku). Mohamed Salah, Alex Oxlade-Chamberlain, Virgil van Dijk i Naby Keïta to zawodnicy, na których wydano więcej.

Ponadto, właściciele wprowadzają w życie wizję budowy wielkiego ośrodka szkoleniowego w Kirkby. Projekt ma pochłonąć 50 milionów funtów. Stosunki między menedżerem a dyrektorami są więc doskonałe.

Oto cała prawda o zamkniętym wczoraj oknie transferowym: Jürgen Klopp nie poddał się presji. Boss nie kupuje tylko dlatego, że wszyscy inni to robią. Jego plan krótkoterminowy zakłada walkę o pierwszą czwórkę w Premier League i pięcie się do finału Ligi Mistrzów. Obecny skład jest na tyle mocny, że da się te cele osiągnąć. Czy ryzyko jest duże? Pewnie, że tak. Decyzja o niezastępowaniu jednego z najlepszych rozgrywających na świecie w osobie Coutinho nie może pozostać bez echa. Te Reds są teraz bardzo uzależnieni od formy Firmino i Salaha. Sturridge odszedł, więc w rezerwach linii ataku Liverpoolu pozostali już tylko Ings i Solanke. Wiele zależy też od Oxlade’a-Chamberlaina i Lallany.

Liverpool jest obecnie trzeci w lidze angielskiej i w dalszym ciągu walczy w Lidze Mistrzów. Czyli nie ma co się załamywać. Z upływem czasu dowiemy się, czy wiara Kloppa w jego piłkarzy była uzasadniona. Póki co nie pozostaje nam nic innego, jak mieć nadzieję, że nie będziemy żałować kolejnej zaprzepaszczonej szansy.

James Pearce