Prawdziwy James Milner

Poznajcie prawdziwego Jamesa Milnera: z łatką gracza od wszystkiego i wykpiwanego jako „nudziarza” – przekonacie się, wszyscy byliśmy w błędzie.

Steven Gerrard kończył właśnie swój pożegnalny sezon w barwach Liverpoolu, a ówczesny menedżer Brendan Rodgers przymierzał na jego miejsce dwóch pomocników na całkowicie różnych etapach kariery.

Nie był to może bezpośredni wybór pomiędzy wschodzącą gwiazdą MK Dons Dele Allim i Jamesem Milnerem, któremu kończył się kontrakt z Manchesterem City, jednak środki, jakimi dysponował klub oraz równowaga składu oznaczały, że próba pozyskania obu wydawała się nie mieć zbyt wiele sensu.

Chociaż przekonanie co do wielkiego potencjału 18-letniego wówczas Allego w sztabie Liverpoolu było bardzo silne, Rodgers oraz dwaj wysoko postawieni członkowie komórki do spraw pozyskiwania nowych zawodników – Barry Hunter i Dave Fallows (obaj pracujący wcześniej z Milnerem w City) – byli przekonani co do kwalifikacji starszego z zawodników.

„Nie ma się nad czym zastanawiać, Milner to urodzony zwycięzca” – brzmiała jednoznaczna ocena.

Choć w późniejszym okresie pojawiły się narzekania, zwłaszcza ze strony Rodgersa, że klub nie podjął starań co do walki z Tottenhamem o Allego, w obliczu walki o najwyższe nagrody w klubowym futbolu Milner nie mógł zrobić nic więcej, by usprawiedliwić wcześniejsze pochwały ze strony sztabu the Reds.

Swego czasu był wielką nadzieją angielskiej piłki, w wieku 16 lat miał na swoim koncie debiut w Premier League i zdobytą bramkę. Jednak to jego wytrzymałość, by „wciąż się rozwijać” 17 lat później – jak na początku tego tygodnia zachwalał go Jürgen Klopp – pozwala oddzielić go od tych, z którymi pracował na początku swojej drogi w akademii Leeds United.

– Ludzie myślą, że łatwo jest pozostać na szczycie – mówi legenda Leeds Eddie Gray, który był mentorem Milnera za jego czasów na Elland Road.

– Prawda jest jednak taka, że wymaga to równie wiele ciężkiej pracy co talentu. Jeśli spojrzy się na karierę Jamesa, rozwijał się wszędzie, gdzie trafił. Nigdy nie chce się zatrzymać w rozwoju.

– Pod tym względem nic się nie zmienił od pierwszego dnia. Podczas okresu przygotowawczego w trakcie przebieżek rozgrzewkowych starsi zawodnicy mówili mu: „Nie przesadzaj z tempem James”, ale to tylko go napędzało.

– James mógł wybrać sport, którym chciałby się zająć. Mógł być biegaczem albo krykiecistą. Na czym by się nie skupił, z pewnością osiągnąłby sukces. Tak go wychowano.

Poświęcenie Milnera sprawności fizycznej – nigdy nie tknął alkoholu – oznacza, że jego wyniki są zbliżone raczej zawodnikom w okolicach 25. roku życia, a nie tym z trzydziestką na karku. Podczas gdy inni gracze jego generacji trafili w zamożne progi Major League Soccer, styl życia Milnera dał odporność.

– Ludzie cały czas mówią o jego sprawności fizycznej i o tym, jak świetnie się prowadził przez te wszystkie lata, jednak potrzeba do tego znacznie więcej – mówi z naciskiem Gray, który nie chce podsycać uproszczonego stereotypu na temat gry Milnera.

– Nie zapominajmy, że zawsze miał umiejętności. Dobrze gra obiema nogami, bez problemu jest w stanie przełożyć piłkę z prawej na lewą.

– Zna się na grze jak mało kto. Z Jamesem nigdy nie trzeba było zbyt dużo rozmawiać na temat szkolenia. Łapał w lot wszystko, co tylko do niego powiedziałeś. To dlatego może grać na tylu pozycjach. Bardzo wcześnie wiedział, że jest gotów do gry na najwyższym poziomie.

– Być może największy komplement, jakim mogłem obdarzyć Jamesa jest to, że kiedy Peter Lorimer przyjechał ze Szkocji w wieku lat 15, od razu grał w pierwszej drużynie. Widać był, że jest gotowy. Z Jamesem było dokładnie tak samo.

Można powiedzieć, że wiele o angielskim podejściu do futbolu w erze debiutu Milnera w 2002 roku mówi fakt, że ultraprofesjonalizm, który stał się jego mocną stroną pierwotnie był raczej wyśmiewany niż wychwalany.

W 2003 roku menedżer Leeds Peter Reid wysłał Milnera na krótkie wypożyczenie do Swindon Town. Sam Parkin, gwiazda Swindon w tym okresie jest przekonany, że pomocnik przetarł szlaki dla kolejnych angielskich graczy.

– Na tym etapie miał już na koncie debiut i bramkę w Premier League – wspomina Parkin.

– Pamiętam, że kiedyś przed poniedziałkowym treningiem zapytałem go, co porabiał w weekend. Większość młodych zawodników wyznawała wówczas zasadę „ciężki trening, twarda gra”. Odpowiedział, że spędził trochę czasu w klubie krykietowym.

– Bardzo mocno obstawał przy tym, żeby nigdy nie pić alkoholu, nawet już w tym wieku. W takim otoczeniu trudno było utrzymać takie nastawienie, niezbyt typowe w tamtym czasie. A może jeszcze mniej dziś, kiedy mamy tak liczny zaciąg zagranicznych zawodników i w ciągu ostatnich 20 lat zaszło tak wiele zmian, włącznie ze specjalistami dającymi ci niemal wszystko, żebyś o siebie odpowiednio dbał. Tamte czasy z pewnością były inne.

– To właśnie wyróżnia zawodników, którzy są w stanie utrzymać się w czołówce przez długi czas. Dziś jestem już nieco starszy i mogę na to wszystko spojrzeć z pewnego dystansu. Zdaję sobie sprawę, że dziś więcej jest angielskich zawodników, którzy cechują się takim nastawieniem.

– To nie jest tak, że osobowość Jamesa była różna od innych zawodników, a na pewno nie zdecydowanie różna. Nic a nic. Był miłym chłopakiem z charakterem, osobowością, jednak wyróżniało go jego zacięcie, żeby wieść życie zawodowca.

Nieszczęściem Milnera, zgodnie z jego własnymi słowami, było to, że jego wszechstronność i spolegliwość nie oddziaływały na masową wyobraźnię i w czasie jego gry w Newcastle, Aston Villi czy Man City przypięto mu łatkę „zapchajdziury”.

Był karygodnie źle wykorzystywany przez kolejnych selekcjonerów i nierozumiany przez angielskich fanów. Cenę za to musiał zapłacić obecny trener reprezentacji.

– Jestem pewien, że jedną z pierwszych decyzji Garetha Southgate’apo objęciu kadry była próba namówienia Milly’ego na powrót do reprezentacji – mówi Steve Warnock, przyjaciel Milnera i jego kolega z drużyny z czasów Aston Villi.

– Do obecnej kadry pasowałby jak ulał. Niektórzy szkoleniowcy nie potrafili w czas dostrzec jego zalet. W Villi zaczynał przecież jako skrzydłowy.

– Kiedy przeniósł się na środek pola, jego gra wystrzeliła na kolejny poziom. Byłby idealny w reprezentacji grającej z trójką w pomocy, ale przez większość jego kariery tkwiliśmy w sztywnym 4-4-2, gdzie trzeba zmieścić twoje największe gwiazdy, niekoniecznie tworząc najbardziej zrównoważony zespół.

– Kiedy trafił do Manchesteru City zawsze uważałem, że kiedy był w składzie, grali lepiej. Zawodnicy tacy jak David Silva powierzali mu piłkę. Przez niemal całą karierę był niewłaściwie postrzegany i z przyjemnością zauważam, że to się zmieniło – a w zasadzie to on sam to zmienił. Podejrzewam, że ludzie słysząc silny regionalny akcent, od razu czynią w głowie pewne błędne założenia. Przy wykorzystaniu mediów społecznościowych razem z innymi był w stanie pokazać swój prawdziwy charakter i ludzie to pokochali.

Zastąpienie Gerrarda na Anfield nigdy nie będzie zadaniem dla jednego człowieka i przenosiny Milnera latem 2015 roku budziły w równej mierze co zachwyty, to napędzany nieporozumieniami sceptycyzm. Jako wicekapitan Milner obok dzierżącego opaskę Jordana Hendersona stał się kluczową postacią w powstającej w szatni Liverpoolu grupie przywódców. Odtworzenie obrazka, w którym Gerrard w deszczu czerwonego konfetti wznosi Puchar Europy stanowiłoby ostatni element tej wydawać by się mogło niemożliwej do ukończenia układanki.

Tym, co pozostanie w pamięci po niezwykłej drodze do Madrytu może nie być zwycięska bramka Divocka Origiego z Barceloną, demolka Bayernu Monachium w wykonaniu Sadio Mané czy kluczowa obrona Alissona Beckera w meczu z Napoli. Być może tym elementem będą łzy Milnera po ostatnim gwizdku półfinału z Barceloną stanowiące mieszankę wyczerpania i euforii.

– Mówiłem chłopcom, żeby wyciskali z każdej okazji tyle, ile tylko się da – wspomina Gray.

– Nigdy nie opuszczaj klubu z poczuciem żalu. Nigdy nie myśl, że nie zdołasz zostać tym piłkarzem, o którym mógłbyś albo powinieneś być. Nikt nigdy nie pracował ciężej na to, by osiągnąć wszystko, na co zasługuje – niż James Milner.

Chris Bascombe