Liverpool znowu musi sięgnąć po alternatywę

Zmiana na stanowisku menedżera Liverpoolu po odejściu Jürgena Kloppa będzie jedną z najważniejszych decyzji podjętych przez władze klubu na czele z Michaelem Edwardsem i nowym dyrektorem sportowym, Richardem Hughesem. Werdykt - na kogo postawią, zadecyduje o przyszłości the Reds w najbliższych dwóch, trzech latach.

Przykrą informacją dla kibiców Czerwonych podzielił się wczoraj Paul Joyce na łamach The Times oznajmiając, że "wymarzony" ruch trenerski przez nas - sympatyków nie zamierza się w lecie ruszać z Bayeru Leverkusen. Xabi Alonso chce jeszcze przez co najmniej jeden sezon pracować dla Aptekarzy. Dla mnie, jako kibica Liverpoolu od 23 lat to "kolejny plaskacz w twarz". Nie winię decyzji Baska, która notabene wydaję się naprawdę dobrze przemyślana i korzystna dla samego Xabiego, ale to policzek wymierzony w nas, w kibiców w kwestii marzeń o kontynuowaniu walki o najwyższe cele na wszystkich frontach w najbliższych latach.

Liverpool znów będzie musiał sięgnąć po alternatywę. Od października 2015 roku, po zakontraktowaniu Jürgena Kloppa nasze "transferowe alternatywy" nie wyglądały na tyle źle, na ile sobie to wróżyliśmy. Persona Niemca wprawiała nas w ekstazę, że pomimo przeciwności losu widzieliśmy, że niemiecki szkoleniowiec wyciśnie z nowego człowieka wszystko, co najlepsze. A latem? Wszyscy będziemy pełni obaw. 

Obecny trener Sportingu - Rúben Amorim wydaje się głównym faworytem do sukcesji posady menedżera the Reds. Prywatnie nie mam nic do Portugalczyka i nie neguję jego trenerskich umiejętności, ale praca i olbrzymia presja na Anfield może go zmiażdżyć. W przeciwieństwie do Xabiego Alonso, Amorim poza zapewnieniami o stabilności posady przez władze z biurowców z Kirkby nie otrzyma żadnego kredytu zaufania od zawodników pierwszego zespołu oraz od samych sympatyków Liverpoolu. Każdy z nas będzie patrzył na jego ręce, a wszelaki błąd popełniony w szatni, czy podczas konferencji prasowych, pracy na treningach, stylu gry i decyzji boiskowych mogą go wizerunkowo zniszczyć w oczach wszystkich miłujących klub z Merseyside. Posłużę się metaforą - z potężnej, długowiecznej piramidy stać będziemy jedynie na tanim krzesełku z Ikei. Lekki dygot zachwieje nami i upadniemy na ziemię. 

Nikt z nas nie chce znów oglądać Liverpoolu kopiącego się po czole, okupującego miejsca w środku tabeli w trakcie sezonu, z marzeniami o regularnej grze w Lidze Mistrzów i wiecznego placu budowy, jak to ma miejsce aktualnie chociażby w Chelsea. Błąkających się i zagubionych, żyjących przeszłością. 

Chcę się pomylić.