Jedynka wśród dwójek

W futbolu, jak w najlepszych orkiestrach, są tacy, którzy grają pierwsze skrzypce, i ci, którzy pozostają w cieniu, ale nigdy nie fałszują. Caoimhín Kelleher to wirtuoz drugiego planu – najlepszy bramkarz, który zawsze czeka. Czeka cierpliwie, gotowy wejść na scenę, choć wie, że najważniejsze partie nigdy nie należą do niego.

Jest coś magnetycznego w tym czekaniu. Nie narzeka, nie rozkłada rąk w geście frustracji. Jego talent, nieskazitelna technika i chłodna głowa sprawiają, że mógłby być „jedynką” w niemal każdym klubie Europy. A jednak w Liverpoolu jest „dwójką”. I to taką, o jakiej marzyłyby inne drużyny.

Dla wielu to rola niewdzięczna. Bramkarze żyją chwilami. Nie mają szans na powolne budowanie formy. Stoją sami w świetle reflektorów, gdzie błąd kosztuje drużynę najwięcej. A jednak Kelleher robi to, co w futbolu najtrudniejsze – jest zawsze gotowy. To nie wymaga tylko umiejętności, ale też charakteru. Tylko wyjątkowi bramkarze potrafią wejść w każdy moment, być solidni jak skała i nie zawieść oczekiwań, które – paradoksalnie – są często większe niż wobec pierwszych bramkarzy. Bo rezerwowy nie ma prawa do błędu. A Kelleher o tym wie.

Jest w nim coś innego niż u większości bramkarzy. To spokój, niemal stoicka akceptacja roli, która w piłkarskim świecie mogłaby być powodem do frustracji. W oczach trenera to skarb. Kelleher to zawodnik, który nie pyta „dlaczego nie ja?”, ale raczej „co mogę zrobić, by pomóc?”. To mentalność, którą trenerzy uwielbiają. Ale jak długo można grać w tę grę? Jak długo człowiek tak dobry, tak gotowy, tak bezbłędny w swojej roli, będzie czekał?

Opinie są zgodne – Caoimhín Kelleher zasługuje na więcej. Dla niego bycie „dwójką” to tylko etap. Wielu ekspertów mówi wprost, że to zawodnik stworzony, by prowadzić zespół jako „jedynka”. A jednak w Liverpoolu jest Alisson Becker – jeden z najlepszych na świecie. Tego nie da się przeskoczyć. Nie w tym momencie, nie na Anfield.

I tu zaczyna się dylemat. Jak długo jeszcze Kelleher będzie cierpliwie czekał? Każdy mecz, każda minuta na boisku to przypomnienie, jak wielki ma potencjał. A jednak nie każdy sportowiec potrafi zbudować karierę na cierpliwości. Dla niego gra to coś więcej niż sport – to misja. Być może dlatego nigdy nie wymaga, nigdy nie żąda. Po prostu pracuje, wierząc, że jego czas nadejdzie.

Kibice Liverpoolu kochają go za to. To bramkarz, który nigdy nie zawodzi. Ale gdzieś w ich sercach czai się pytanie: co jeśli go stracimy? Co jeśli Kelleher zdecyduje, że czas ruszyć dalej? Historia pełna jest takich momentów – zawodników, którzy odchodzą, bo ich talent nie może już dłużej czekać. A gdy już odchodzą, wszyscy zdają sobie sprawę, jak wiele znaczyli.

Caoimhín Kelleher to dla Liverpoolu coś więcej niż rezerwowy. To synonim niezawodności. Spokój, który nie zna presji. Jeśli któregoś dnia zdecyduje się na odejście, będzie to strata, którą kibice odczują przez lata. Bo Liverpool ma najlepszą „dwójkę” w Europie. A najlepsze „dwójki” w końcu muszą stać się „jedynkami”.

Przemysław Frąckowiak