Debata na temat buczenia na Trenta. Czy słusznie?

Niedzielny mecz Liverpoolu z Arsenalem powinien być świętem — piękna pogoda, brak presji i pełne trybuny Anfield, by uczcić nowych mistrzów Premier League.

Zamiast tego nastrój popsuło wrogie przyjęcie Trenta Alexandra-Arnolda, który po raz pierwszy zagrał od momentu, gdy potwierdził, że odchodzi z klubu po sezonie na zasadzie wolnego transferu.

Od tego czasu toczy się gorąca debata na temat słuszności tej reakcji. Aby przebić się przez medialny szum, prezentujemy zredagowane wersje tej dyskusji — najpierw tak, jak odbyła się w naszym podcaście poświęconym Liverpoolowi, „Walk On”, z udziałem dziennikarzy Jamesa Pearce’a i Simona Hughesa oraz prowadzącego Tony’ego Evansa; a także w sekcji komentarzy pod artykułem Jamesa o reakcji Anfield na Alexandra-Arnolda, opublikowanym w poniedziałek.

Tony Evans: Spodziewałeś się tego, James? Kiedy zorientowałeś się, że to się dzieje?

James Pearce: Nie, zdecydowanie nie mogę powiedzieć, że to przewidziałem, i to jest jeden z powodów, dla których nie zgadzam się z opinią, że Arne Slot popełnił duży błąd, wprowadzając go na boisko. Nazwij mnie naiwnym, ale naprawdę nie sądziłem, że reakcja będzie aż tak zła. Oczywiście, nie wszyscy wygwizdywali, ale była to znacząca mniejszość. I byłem naprawdę, naprawdę zszokowany. W moim czasie chodzenia na Anfield to było coś bezprecedensowego pod względem skali.

Simon Hughes: Tak naprawdę uważam, że buczenie podczas meczu z Leicester kilka tygodni temu było mniej zrozumiałe niż to, co wydarzyło się na Anfield w niedzielę, głównie dlatego, że wtedy Liverpool nie zdobył jeszcze tytułu. Zdobycie mistrzostwa, moim zdaniem, wcale nie sprawia, że ludzie lepiej się z tym czują. To może wręcz pogłębić rozczarowanie i niepokój o przyszłość.

Bo koniec końców Liverpool traci zawodnika najwyższej klasy, wychowanka, którego wszyscy widzieli jako przyszłego kapitana klubu, i który odchodzi za darmo. Jeśli kibice innych klubów i dziennikarze oczekują, że kibice Liverpoolu będą z tego powodu szczęśliwi, to zupełnie nie rozumieją sytuacji.

Osobiście poczułem się z tym nieswojo, ale Liverpool i Anfield to nie są miejsca, które mają sprawiać, że ludzie będą się czuli komfortowo. Poza tym bardzo możliwe, że Trent wróci tu za parę lat w koszulce Realu Madryt. Byłoby zaskakujące, gdyby te drużyny nie zagrały przeciwko sobie. Jak wtedy ludzie oczekują, że tłum na niego zareaguje? Będą mu kibicować w barwach Realu? Będą milczeć?

Pearce: Nie sądzę, żeby ktoś serio krytykował fanów za wygwizdywanie go, gdyby wrócił z Realem w przyszłym sezonie, ale czy nie uważasz, że to jednak co innego, kiedy on nadal gra w koszulce Liverpoolu?

Hughes: Myślę, że to i tak by się stało. On zdecydował się odejść do innego klubu. I kiedy wróci na Anfield, kibice będą chcieli go wybić z rytmu, bo to zawodnik, który może zagrozić Liverpoolowi. Ta sytuacja po prostu wydarzyła się wcześniej niż planowano. Osobiście bym go nie wygwizdał, ale rozumiem, dlaczego inni czują się inaczej i chcą wyrazić swoje frustracje głośniej.

Evans: Wielu komentatorów to byli piłkarze, którzy rozumieją, że jako profesjonaliści muszą oddzielić emocje od pracy i potrafią postawić się w takiej sytuacji. Dlatego są tym oburzeni. Ale kibice innych drużyn, którzy tylko czekają, by wbić szpilę Liverpoolowi — wiecie, „Trent już nie idzie sam”, i tak dalej — dajcie spokój! Wszyscy wiemy, że „You’ll Never Walk Alone” często nie znaczy więcej niż pusty frazes. Faktem jest, że jeśli wybierasz odejście z klubu, dla kibiców jesteś martwy. Tak działa futbol. Tak działa kibicowanie. Więc skończcie z tą świętoszkowatą gadką.

Hughes: Ludzie mówią, że to emocjonalna reakcja — i w pewnym sensie tak jest — ale rozmawiając z niektórymi kibicami Liverpoolu, mam też wrażenie, że czują potrzebę, by trochę chronić klub. Pokazać piłkarzom, że jeśli zdecydują się odejść, mogą coś przez to stracić.

Myślę, że to, co dla ludzi jest trudne do zaakceptowania, to fakt, że przez ostatnie 10 lat w Liverpoolu wszystko szło raczej gładko. Nie było zbyt wielu momentów, w których klub wyglądałby jak coś innego niż wymarzone miejsce do gry. Ale odejście lokalnego zawodnika, który miał zostać kapitanem drużyny, niesie ze sobą niebezpieczeństwo, że inni piłkarze pomyślą: „Hm, a może i ja chciałbym grać w Realu Madryt”. Jestem przekonany, że prawie każdy zawodnik Liverpoolu już wcześniej o tym myślał. Ale sądzę, że dobrze jest, by ci zawodnicy wiedzieli, że odchodząc z Liverpoolu, mogą coś stracić — i że taka decyzja ma swoje konsekwencje.

Evans: Na końcu, kiedy Trent poszedł do kibiców — trzeba mieć sporo odwagi, żeby to zrobić.

Hughes: Zgadza się. Cały czas powtarzam: Liverpool traci fantastycznego piłkarza za darmo. Nie uważam, żeby Trent Alexander-Arnold był coś winien Liverpoolowi; po prostu nie zgadzam się z tą decyzją na poziomie fundamentalnym. Gdy jesteś z Liverpoolu i grałeś całe życie w tym klubie, to — moim zdaniem — masz wobec miasta i drużyny pewien obywatelski obowiązek. A odejście i pozostawienie drużyny w potencjalnie gorszej sytuacji jest dla mnie trudne do zaakceptowania. Ale, wiecie, ja nie jestem piłkarzem!

Pearce: Zastanawiam się, czy nie byłoby lepiej, gdyby ogłosił odejście dopiero dzień po paradzie. Wiem, że wtedy posypałyby się oskarżenia, że to tchórzostwo i że nie miał odwagi zrobić tego wcześniej. Ale nie ma wątpliwości, że to ogłoszenie w tym momencie wywołało niepotrzebne zamieszanie podczas świętowania. I uważam, że to smutne, że kariera w Liverpoolu, trwająca ponad 350 meczów i zakończona zdobyciem wszystkiego, kończy się w taki sposób.

Evans: Czy da się go wymazać z historii?

Pearce: Nie, to byłoby absurdalne. Niektórzy mówili mi, że nie powinien być obecny na Anfield podczas ostatniego meczu z Crystal Palace, nie powinien uczestniczyć w ceremonii wręczenia trofeum, ani brać udziału w paradzie. Nie rozumiem tej logiki. Zagrał w tym sezonie 43 mecze i odegrał ważną rolę w zdobyciu tytułu. Zasługuje, by być częścią tych obchodów.

Myślę, że przed Slotem stoi trudna decyzja: czy wystawić go w ostatnich dwóch meczach. Wiem, że zapowiadał, że Trent dalej będzie grał, ale to delikatna sprawa. Nawet jeśli tylko będzie w kadrze meczowej, ale nie wejdzie na boisko, to i tak przyjdzie moment świętowania, gdy każdy piłkarz z trofeum idzie pod Kop. I co wtedy? Trent ma nie mieć tego momentu, bo ktoś się boi reakcji trybun? Zastanawiam się, czy kibice uznają, że już wyrazili swoje zdanie w niedzielę i podobne sceny się nie powtórzą przeciwko Palace. Mam taką nadzieję.

Wybrane komentarze czytelników

Phil G:

To smutne, gdy dorośli ludzie zachowują się jak rozkapryszone dzieci — wyzywając chłopaka po dwudziestce, który po prostu chce się rozwijać i szukać nowych doświadczeń. Ich zachowanie to hańba dla dumnej kultury Liverpoolu i kpina z idei „You’ll Never Walk Alone”.

Trent nie grał w koszulce rywala. Miał na sobie tę samą czerwoną koszulkę, w której przez lata odnosił sukcesy i dawał kibicom powody do dumy i radości — w tym również w tym sezonie, który jeszcze nawet nie został oficjalnie uczczony.

Ci dorośli, którzy wygwizdywali Trenta, sami się ujawnili jako pokazowi kibice, dla których plemienna lojalność jest ważniejsza niż wspólnota. Wstyd.

Battles A:

Ludzie są bardzo zdezorientowani, jeśli myślą, że istnieje jakaś sprzeczność między YNWA a buczeniem Trenta przez część fanów. To dwie strony tej samej monety.

Liverpool jako klub i społeczność kibiców mają silniejsze poczucie wspólnoty niż większość klubów — z wielu powodów: historii miasta, doświadczenia Hillsborough, legendarnych menedżerów jak Shankly i Klopp, którzy celowo budowali więź między zespołem a fanami, a także przez to, że w przeciwieństwie do niektórych wielkich klubów, Liverpool nie zmienia trenera i składu co chwilę.

Pozytywna strona tej wspólnoty była widoczna, gdy zdobyliśmy tytuł przeciwko Spurs. Negatywna — gdy wygwizdano Trenta. Ja bym go nie wygwizdał, ale rozumiem tych, którzy to zrobili. I na pewno wygwizdałbym go, gdyby grał w przyszłym sezonie w koszulce Realu.

Jeśli Trent jest wystarczająco bystry, zrozumie, że ta reakcja to dowód na to, jak bardzo kibice go kochali.

Harvey J:

Jako kibic Newcastle — gdybyśmy mieli lokalnego zawodnika podobnego do Trenta, który przeczekałby kontrakt tylko po to, by dostać większą premię za podpis z rywalem, zamiast dać klubowi szansę na zarobek — byłbym wściekły.

Nie uważam, że buczenie było przesadzone i nie rozumiem tego całego oburzenia. Harry Kane, który jako dziecko kibicował Arsenalowi, sam ciągnął Tottenham, mimo że klub go ograniczał, a i tak pożegnał się z klasą.

anonimowy:

To tylko potwierdza, że TAA słusznie opóźnił ogłoszenie swojej decyzji. Wyobrażacie sobie, co by się działo, gdyby ogłosił to w połowie sezonu? Reakcja kibiców mogłaby rozwalić całą kampanię.

Nie jestem jakimś fanatykiem TAA. Bez wątpienia ma wielki talent, ale jako pierwszy poddam w wątpliwość jego zdolności przywódcze i defensywne. Mimo to uważam, że nie zrobił nic złego.

Zatrudnienie w piłce, jak wszędzie, jest warunkowe i czysto transakcyjne. Gdyby TAA doznał poważnej kontuzji, zostałby odstawiony i w końcu wyrzucony. Steven Gerrard nie dostał nowego kontraktu, gdy chciał przedłużenia pod koniec kariery. Legenda czy nie — biznes to biznes, a ludzie muszą dorosnąć i zaakceptować realia

Gerald G:

TAA wypełnił swój kontrakt, trenował, nie strajkował, zachował się profesjonalnie — więc na jakiej podstawie powinien być wygwizdywany? Jaką wiadomość wysyłamy przyszłym lokalnym gwiazdom?

David F:

Ja nie gwizdałem. Ale całkowicie rozumiem tych, którzy to zrobili. Nie jesteś już „jednym z nas”, jeśli przez lata opowiadasz o marzeniu zostania kapitanem swojego klubu, otrzymujesz uwielbienie fanów tego klubu, uciszasz tych samych kibiców, kiedy media (słusznie) donoszą o twoich zamiarach odejścia z rodzinnego klubu, odrzucasz zbyt hojną ofertę przedłużenia kontraktu, a potem postanawiasz za darmo podpisać umowę z klubem, który sam określiłeś jako bezpośredniego rywala.

Ludzie są emocjonalni. On wiedział, jaka będzie reakcja. Wliczył ją sobie w premię za podpis. To wszystko jest bardzo smutne, ale to wynik jego wyborów. Był dla nas świetny, ale teraz jest jednym z nich. A ja nie chcę, żeby oni wygrali nawet w bierki.

Sam F:

Kibice Liverpoolu są oceniani według standardu, którego nie stosuje się wobec żadnego innego klubu — wszystko przez piosenkę, którą wcale nie jesteśmy jedyni, którzy śpiewają. Czy Celtic albo Dortmund mieliby poświęcone tyle akapitów na analizę podobnego incydentu?

Nie ma sensu udawać, że kibice Liverpoolu powinni być ponad plemienne zachowania i wywyższanie się, które są wpisane w kibicowanie. Powiedziałbym wręcz, że są na nie jeszcze bardziej podatni, biorąc pod uwagę, jak establishment traktuje to miasto od lat 80.

Jeśli chodzi o Trenta — całkowicie rozumiem człowieka i piłkarza, który chce nowego wyzwania, pragnie grać dla europejskiego giganta i zapisać się w historii poza Anglią.

Czego nie rozumiem, to jak Trent — chłopak kibicujący Liverpoolowi od dziecka — chce grać dla drużyny, z którą rywalizujemy o chwałę w Europie, odbiera klubowi możliwość odzyskania swojej wartości, by rozwijać naszą drużynę, i stawia własną „markę osobistą” ponad interesem zespołu.

Camilo A. A:

Często zapominamy, że piłkarze stali się podmiotami ekonomicznymi. Nie tylko w tradycyjnym sensie — jako osoby zarabiające pieniądze — ale jako marki albo wręcz firmy.

I tu wchodzi Real Madryt. To klub, który podnosi markę na wyższy poziom. I, jeśli mamy być szczerzy, to właśnie ten czynnik odegrał kluczową rolę w decyzji TAA o opuszczeniu Liverpoolu. On celuje w zasięg globalny — w taki poziom rozpoznawalności, który pozwala rozwinąć markę osobistą daleko poza boisko.

Ale to ma swoją cenę. Gdy sięgasz po świat, często zostawiasz swoje korzenie. A robiąc to, odcinasz się od ludzi, którzy byli częścią twojej drogi. I to boli.

Z tej perspektywy reakcja z trybun staje się bardziej zrozumiała. Oni nie wygwizdują już „zwykłego chłopaka z Liverpoolu”. Ten chłopak dawno odszedł.