Trener: Bob Paisley

Bob Paisley był niechętnym geniuszem. On nigdy nie chciał wejść do zarządu. Ale zostawszy przekonanym do zostania trenerem Liverpoolu przeszedł i osiągnął więcej niż żaden inny trener w całej historii brytyjskiego futbolu.

Pokorny syn północnego wschodu, był bezspornie Trenerem Tysiąclecia. I, ponieważ jesteśmy w XXI wieku, być może jego zapis będzie na zawsze hołdem wielkich czynów jakich dokonał.

Kenny Dalglish, Alan Hansen i Greame Souness, światowej klasy szkockie trio zostało sprowadzone przez Paisley’a i to byli zawodnicy, którzy zostali nazwani najważniejszymi za jego wielkiej kadencji. " Był tylko jeden Bob Paisley i to on był najlepszy ze wszystkich," mówi Dalglish. "On zmienił kartę w futbolu. Grał dla Liverpoolu, wspierał zawodników, wytrenował ich, on rządził nimi i stał się dyrektorem."

"Ze spokojem patrzył na kontuzjowanych. Nigdy się nie przechwalał, ale miał wielką wiedzę o futbolu. Nigdy nie będzie nikogo lepszego niż Bob."

Hansen zgadza się, deklarując: "Moje priorytety to zapisy historyczne Boba Paisley'a. Jest trenerem nr 1 na zawsze."

Souness wspomina go tak: "Kiedy wymieniasz wielkich trenerów na szczycie zawsze będzie jeden człowiek i to jest Bob Paisley."

Paisley ma zdumiewający zbiór 19 trofeów w dziewięciu sezonach! Tak, to można określić mianem cudu. Można też nazwać to misją dla wielu niemożliwą. Mimo wszystko społeczeństwo często bardziej ceni inną wielką legendę - Shankly'ego.

Kiedy Shanks opuścił sensacyjnie LFC w lipcu 1974 Paisley był człowiekiem, który chciał go zastąpić. Bob był sprowadzony przez Shankly'ego z Huddersfield i przekształcił losy Anfield w grudniu 1959. I jego związek z Liverpoolem rozciągnął się o wówczas o dwie dekady. Przybył tutaj w połowie maja, 1939 za Ł10 - i tygodniowy zarobek Ł5.

Paisley był synem górnika we wsi County Durham. 23 stycznia 1919, podpisał kontrakt z Sunderlandem po odejściu i zwycięstwie w FA Amator Cap w Auckland, kiedy wygrali 3:0 z Willington. Podczas swojego dzieciństwa, spędzonego w ciężkim ekonomicznym klimacie, miał talent do nauki. Jego wdowa, Jessie wspomina: "Bob zawsze próbował zapamiętać, co nauczyciel w szkole mówił do niego. Jeżeli będziesz mówił ciekawie i spokojnie, ludzie będą tego słuchać. Jeżeli będziesz krzyczeć nie polubią cię i nie posłuchają."

Ta psychologia nie raz pomagała Paisley'owi podczas pobytu w Europie. Służba podczas wojny w Egipcie i pustynia opóźniły ligowy debiut Paisley’a jako zawodnika Liverpoolu. W sezonie 1946-47 wygrał pierwszy z 10 medali mistrzostw w różnych rozgrywkach na Anfield w zespole, który posiadał w składzie wielką szkocką gwiazdę Billy Liddella i Albercie Stubbinsa.

I wbrew gotowości opuszczenia klubu w 1950, po tym jak dyrektorzy nie zabrali go na finał FA Cup poszedł do kapitana drużyny i go zmotywował. Buty na kołku powiesił po spadku Liverpoolu w 1954, i stał się trenerem zespołu rezerw. W tedy też stał się sławny. Specyficzne aresztowanie Shankly'ego nie przestraszyło Boba, który odegrał w tedy znaczącą rolę.

Potrzebował dużo perswazji z klubu i z rodziny, by przyjąć wyzwanie trenerki w wieku 55 lat. W końcu zgodził się i powiedział: "To będzie dla mnie tak piękne, jak 10 gala królewska Królowej Elizabeth." W swoim pierwszym sezonie nie zdołał niestety zawojować.

Pożyczając określenie od jego innej wielkiej sportowej pasji - wyścigów konnych, powiedział: "Byłem jak uczeń, który wbiegł zbyt szeroko w zakręt." Jednak w krótkim czasie zdobył tytuł mistrza kraju i Puchar UEFA podwójnie. Mistrzostwo zostało zabezpieczone wygraną 3-1 z Wolves przed finałem UEFA i w Europie udało się wygrać osiągając wynik 4-3 z Clubbem Brugge.

To był zwiastun do sezonu nazywanego przez Paisley'a "mój wspaniały dzień" kiedy on i jego zespół wygrali Puchar Europy po raz pierwszy zwyciężając 3-1 z Borussią Moenchengladbach w Rzymie w maju 1977. Cztery dni wcześniej, już z zapewnionym mistrzostwem zespół przegrał w finale FA Cup z Manchesterem United. Ale mrok z Wembley został wymazany przez wielki czyn Liverpoolu w Elternal City, które Paisley pomógł uwolnić w okresie wojny.

Zwycięstwo pozwoliło zostać Paisley’owi pierwszym angielski trenerem, który wygrał największy puchar w Europie idąc za sukcesem szkockiej pary z Celitcu Jocka Stein'a w 1967 i Sir Matta Busby’ego. Celebracyjny szampan płynął później, kiedy Paisley został nagrodzony przez OBE, i usiadł cicho w kącie zespołowego hotelu i powiedział: "Nie napiję się, ponieważ chcę smakować się tą chwilą. Papież i ja jesteśmy dwoma trzeźwymi ludźmi w Rzymie dzisiaj wieczorem!"

Rzymski karnawał został ogłoszony również pod koniec pięknej kariery na Anfield Kevina Keegan, w której tworzył potężną spółkę w ataku z Johnem Toshackiem. Napastnik Anglii odszedł do Hamburga.

Ale Paisley, ujawniając, że jego wspaniały rozkaz to element taktyki, wkrótce w Liverpoolu pojawił się Kenny Dalgish. Przyszedł z Celitku za Ł440,000, co najmniej Ł60,000 mniej niż dochód z transferu Keegana. " Nigdy nie dokonałem lepszego biznesu niż ten," powiedział zachwycony kierownik John Smith. Paisley sprowadził też Phila Neal'a, Terry'ego McDermott'a, Joey'a Jones'a i Davida Johnson'a.

"Pozwoliłem mojej drużynie opowiedzieć się kogo chcą w klubie." Zadeklarował Bob i sprowadził Hansena, Sounessa, Alana Kennedy'ego, Ronnie Whelana, Iana Rusha, Craig Johnstona, Marka Lawrensona, Bruce'a Grobbelaara i Steve'a Nicola.

I do osiągnięć jako trener w Liverpoolu dodał dwa europejskie triumfy, na Wembley w 1978, pokonując Brugię i w Paryżu trzy lata później odprawiając Real Madryt.

Zespół Paisley'a zaanektował sumę sześciu mistrzostw, najbardziej nadzwyczajny to ten z sezonu 1978-79 kiedy The Reds ukończyli rozgrywki z zapisem 68 punktów, ze zdobyciem 16 bramek w 42 meczach i z wynikiem 85 goli oraz zaledwie czterema porażkami. Bob pokierował też Liverpool do zwycięstw w League Cup, zawodząc tylko w FA Cup Ale ta szpara w jego zbiorze była niewidoczna i została zapchana dzięki Joe'mu Faganowi w 1983, zgromadzając w sumie 23 trofea.

Po odejściu w 1983, dołączył do rady dyrektorów i został doradcą Kenny Dalglisha, pierwszego zawodnika i trenera Liverpoolu, po tym jak został tragicznie dotknięty chorobą Alzheimera.

Bob Paisley i jego czyny zostały wyczytane przez Johna Roberta w uroczystości pogrzebowej w St. Peter, Woolton w lutym 1996 roku, kiedy pozdrowił jego jak zwykłego człowieka o nadzwyczajnej wielkości. Świat futbolu, a szczególnie Liverpool FC, został wzbogacony przez jego masywny i wzorowy wkład w pracę. W czwartek 8 kwietnia 1999 roku Liverpoolu FC oficjalnie otworzył Bramę Paisleya, jako pomnik tego Wielkiego człowieka.