Co łączy nas z Newcastle: Kop 10

Na przestrzeni lat, wielu piłkarzy przywdziewało czerwień Liverpoolu oraz biel i czerń naszych niedzielnych rywali, Newcastle. Właściwie, kilka wielkich gwiazd the Reds reprezentowała oba kluby. Oto dziesięć z nich.

1. Kevin Keegan (Liverpool 1971-1977) (Newcastle 1982-1984)

Razem z Johne Toshackiem, Kevin "Mighty Mouse" Keegan stworzył śmiercionośny duet, który stał na czele wielkiej drużyny Billa Shankly'ego. Toshack pojawiał się pod bramką, a Keggan dokładnie wiedział, gdzie posłać piłkę. Typowa para "dużego i małego". Keegan odszedł do Hamburga po tym, jak w 1977 roku pomógł Liverpoolowi w zdobyciu pierwszego Pucharu Europy. Po dwóch latach w Southampton, przeniósł się na St James' Park, gdzie zdobył serca kibiców. Podczas 78 występów strzelił zadziwiającą liczbę 48 bramek, przyczyniając się do awansu klubu z Second Division.

2. Peter Beardsley (Newcastle 1983-1987 and 1993-1997) (Liverpool 1987-1991)

Peter Beardsley był jednym z najbardziej urzekających piłkarzy swojego pokolenia. Występując w barwach obu klubów, zachwycał tłumy swą przebiegłą i zarazem wspaniałą kontrolą nad wydarzeniami na boisku. Będąc sercem prawdopodobnie najlepszej jedenastki Liverpoolu, prezentował się jako inteligentny i zwinny zawodnik. Barnes, niczym matador, poruszał się wzdłuż linii bocznej, by dostrzec stamtąd Aldridge'a, podczas gdy Beardsley pozostawał głębiej, aby własny wykorzystując spryt rozgrywać pojedynki jeden na jednego lub urywać się przeciwnikom.

3. Terry McDermott (Newcastle 1973-1974) (Liverpool 1974-1982)

McDermott znalazł się w przegranej drużynie, gdy w 1974 roku Bill Shankly dyrygował pogromem Newcastle w finale FA Cup na Wembley. Zaraz po tym wydarzeniu, przeniósł sie na Anfield. Jego gol podczas meczu, w którym Liverpool zdemolował Tottenham 7:0, delikatny strzał w półfinale FA Cup 1977 z Evertonem i debiutancka bramka dla the Reds podczas finału Pucharu Eurpy w Rzymie należą do jego najwspanialszych momentów z Liverbirdem na piersi. Był uniwersalnym pomocnikiem, potrafił podawać, odbierać piłkę i zdobywać spektakularne gole. Do dnia dzisiejszego pozostaje wiernym kibicem the Reds i the Magpies.

4. Alan Kennedy (Newcastle 1972-1978) (Liverpool 1978-1985)

W dwóch finałach Pucharu Europy strzelał gole dla Liverpoolu, jednak markę obiecującego talentu wyrobił sobie w akademii Newcastle. Pomimo tego, iż urodził się w Sunderlandzie, 158 razy zagrał dla Srok. Tak jak McDermott, musiał znieść gorycz porażki z Liverpoolem, który w 1974 roku wzniósł swój drugi Puchar Anglii. Kennedy podpisał kontrakt z the Reds w 1978 roku, a trzy lata później zdobył bramkę, która zapewniła podopiecznym Boba Paisleya zwycięstwo nad Realem Madryt i zdobycie kolejnego Pucharu Europy.

5. Albert Stubbins (Liverpool 1946-1953) (Newcastle 1937-1946)

Gdy menedżer Liverpoolu, George Kay, zdecydował się na pozyskanie bramkostrzelnego Alberta Stubbinsa, również nasi sąsiedzi zza miedzy mieli chęć pozyskania młodego Geordie, który stanął przed niemałym dylematem. Rozstrzygnął go rzucając monetą. Padło na Liverpool, Stubbins zgodził się na rozmowy, reszta to już historia. Natychmiast wywarł wpływ na grę, zdobywając bramkę podczas debiutu przeciwko Boltonowi na Burden Park, we wrześniu 1946 roku.

6. Ian Rush (Liverpool 1980-1987, 1988-1996) (Newcastle 1997-1998)

Jeśli Kenny Dalglish był geniuszem, mózgiem, człowiekiem, który przedzierał się przez wszystko, co napotkał na swojej drodze, Rusha należy określić mianem strzelca wyborowego, drapieżnika. Walijczyk przybył w 1980 roku z Chester City i zanim odszedł w 1996 roku do Leeds, wyśrubował do 346 rekord klubu liczby zdobytych goli. Miał szybkość i umiejętność wystawiania się Dalglishowi, który nadawał na tych samych falach. Po sezonie w Yorkshire, przeniósł się do Tyneside, tam jednak nigdy nie był tak efektywny. W barwach Newcastle wystąpił zaledwie dziesięć razy.

7. John Barnes (Liverpool 1987-1997) (Newcastle 1997-1998)

Kenny Dalglish pozyskał Barnesa z Watford w 1987 roku, a dekadę później Szkot sprowadził go do Tyneside. W 1998 roku Barnes ponownie wyszedł na murawę Wmebley, tym razem w barwach Srok, co było jego piątym występem w finale FA Cup. Swoje najlepsze lata spędził na Anfield, grasując na skrzydłach i psując szyki defensywie rywali. Był częścią mistrzowskiego zespołu Dalglisha z 1988 roku, a dzięki wspaniałej grze ugruntował swoją pozycję jako jednego z najbardziej wyróżniających się graczy tamtych lat.

8. Michael Owen (Liverpool 1996-2004) (Newcastle 2005-2009)

Wdrapując się na szczyt, Owen był jednym z najsprytniejszych i najbardziej skrupulatnych środkowych napastników swojego pokolenia. Podczas 8-letniego pobytu na Anfield, 118 razy trafiał do siatki. Wzniósł Puchar Anglii, dwa Puchary Ligi i Puchar UEFA, po czym przeniósł się do Realu Madryt. Kilka lat później wrócił dna Wyspy. Wielu kibiców ponownie chciało ujrzeć go na Anfield, jednak ku uciesze fanów z Tyneside, Owen wybrał Newcastle. W 71 meczach zdobył dla Srok 26 bramek.

9. Dietmar Hamann (Newcastle 1998-1999) (Liverpool 1999-2006)

Kaiser przeszedł do Liverpoolu z Newcastle w 1999 roku. Gdy po raz pierwszy pojawił się na treningu, Jamie Carragher najszybciej zauważył, że ten niemiecki pomocnik ma w sobie coś wyjątkowego. Obaj zostali wkrótce przyjaciółmi, na boisku oraz poza nim. Najlepszą chwilą Hamanna okazał się maj 2005 roku, kiedy wchodząc z ławki rezerwowych pomógł powstrzymać atak Milanu i przyczynił się do jednej z najbardziej pamiętnych wygranych Liverpoolu. Hamann zakochał się w mieście i jego mieszkańcach tak bardzo, że swoją książkę zatytułował "The Didi Man: Mój romans z Liverpoolem".

10. Barry Venison (Liverpool 1986-1992) (Newcastle 1992-1995)

Venison był najmłodszym kapitanem, który kiedykolwiek wyprowadził drużynę na murawę Wembley, a dokonał tego w finale Pucharu Ligi 1985, kiedy jego Sunderlnad poległ w potyczce z Norwich. Fani Srok nie darzą zazwyczaj sympatią ludzi zza rzeki Tyne, jednak po sześciu latach na Anfield, Venison stał się członkiem jednego z najlepszych składów Newcastle w historii. Również w Liverpoolu nie radził sobie źle: zdobył dwa tytuły mistrzowskie i Puchar Anglii. Idealnie wpasował się do czołowej europejskiej drużyny tamtych lat.