Posezonowe oceny – część IV

Zapraszamy Państwa do zapoznania się z ostatnią już częścią naszych posezonowych ocen według LFC.pl. Jak na porządną galę nagród przystało, najlepsze zostawiliśmy na koniec! Zapraszamy!

Brad Smith – 6 – Zagrał w tym sezonie tylko raz i od razu został rzucony na głęboką wodę. Wszyscy byli mocno zaskoczeni, gdy Rodgers dał mu szansę debiutu przy wyniku 1:2 z Chelsea na Stamford. Smith dostał pół godziny na lewej pomocy, ale nie była to dobra zmiana, odstawał poziomem od kolegów z drużyny. W kadrze meczowej był jeszcze w Manchesterze podczas pojedynku z the Citizens oraz w derbach Liverpoolu na Anfield, ale oba mecze przesiedział na ławce.

Jordon Ibe – 6 – Młody skrzydłowy miał tylko dwie okazje na zaprezentowanie się kibicom Liverpoolu. Pierwszą w Pucharze Ligi w wygranym 4:2 meczu z Notts County, gdzie zaliczył asystę przy czwartej bramce. Drugą w krótkim wymiarze czasowym w wysoko wygranej potyczce z Arsenalem. Zagrał kwadrans i pokazał się z niezłej strony. Końcówkę sezonu spędził na wypożyczeniu w Birimingham i prawdopodobnie w przyszłym sezonie również zostanie wypożyczony, gdyż szkoda by było, gdyby tak utalentowany zawodnik musiał grać w rezerwach.

Mamadou Sakho – 7 – Miał dobre wejście do drużyny. Do pewnego momentu prezentował się najlepiej ze środkowych obrońców, ale dość nieoczekiwanie stracił miejsce w składzie na kilka spotkań na rzecz Aggera. Gdy wrócił do pierwszej jedenastki na mecz z West Hamem, zaliczył świetny występ okraszony golem. Później wciąż prezentował wysoką formę aż do meczów z Manchesterem City i Chelsea pod koniec roku. W tych spotkaniach wypadł słabiej, a w starciu z the Blues nabawił się kontuzji. Po powrocie spisywał się przyzwoicie, jednak drużyna traciła wiele bramek. Francuz w swoim premierowym sezonie pokazał duży potencjał. Szybko przyzwyczaił się do warunków gry w Premier League, jest bestią w pojedynkach fizycznych, bardzo dokładnie podaje. Czasami jest może zbyt nonszalancki.

Zagadką jest wyjaśnienie przyczyny, dlaczego Liverpool z Sakho w składzie tak często traci bramki. Tylko raz na siedemnaście meczów, w których Francuz pojawił się w wyjściowej jedenastce, zespół nie stracił gola. Dużo lepszą statystykę pod tym względem ma Agger, ale gdybyśmy porównali grę reprezentanta Trójkolorowych i Duńczyka, to ten pierwszy wypada lepiej. Do niego należy przyszłość defensywy LFC.

Philippe Coutinho – 7,5 – Trochę więcej oczekiwano od Brazylijczyka, bo ten swoim pierwszym sezonie w the Reds bardzo wysoko zawiesił sobie poprzeczkę. Rodgers docenił jego zdolności i z lewego skrzydła przeniósł go bliżej środka boiska, robiąc z niego dziesiątkę. Mocno irytowały jego strzały z dystansu. Brazylijczyk często się na nie decydował i bardzo często nie stanowiły one najmniejszego zagrożenia dla bramkarzy przeciwnika. Pięć goli – jak na ofensywnego zawodnika w drużynie, która zdobyła ponad sto bramek – to średni rezultat. Jego forma nie była równa, dobre mecze przeplatał słabymi, a świetne zagrania z prostymi stratami piłki. Oprócz gry na dziesiątce bywały też mecze, w których był ustawiony w diamencie z Gerrardem i Hendersonem. Coutinho miał wówczas więcej zadań defensywnych, z których dobrze się wywiązywał.

Warto w tym miejscu przypomnieć mecz z Manchesterem City, który wlał ogromny pokłady wiary w końcowy triumf w lidze. W tym meczu o wielką stawkę były zawodnik Interu zagrał kapitalnie, pokazując, że w najtrudniejszych momentach potrafi stanąć na wysokości zadania. Wykonał taką pracę w defensywie, że Lucas powinien oglądać kasetę z tego spotkania i uczyć się od swojego młodszego rodaka gry w odbiorze. Na dodatek strzelił zwycięską bramkę, która miała nas przybliżyć do długo wyczekiwanego mistrzostwa.

Luis Suárez – 9,5 – GRACZ SEZONU – Zastanawiałem się, czy nie obniżyć mu noty za te wszystkie nerwy i nieprzespane noce, które zapewnił nam Urugwajczyk przed sezonem. Ku jego niezadowoleniu udało się go zatrzymać w klubie. Były obawy o jego nastawienie, ale Suárez długo obrażony nie był i zdaje się szybko zapomniał o całej aferze z niedoszłym transferem do Arsenalu. Kibice na Anfield Road mogli oglądać jeden z najlepszych sezonów pod względem indywidualnym zawodnika z Livebirdem na piersi. Gerrard z pewnością nie myli się, gdy mówi, że Luis to najlepszy piłkarz z jakim miał przyjemność występować w jednej drużynie. W minionym sezonie był genialny. Po powrocie z banicji zaczął z wysokiego „c”. Trochę słabiej spisywał się w rundzie rewanżowej, gdzie na 19 spotkań zdobył 12 bramek, ale wciąż jest to bardzo dobry rezultat. Poza tym Liverpool w tych spotkaniach zdobywał więcej punktów niż w pierwszej rundzie spotkań, gdy Suárez w wielu spotkaniach bezlitośnie demolował obronę rywala.

Wyraźnie poprawiło się też zachowanie piłkarza. Nikogo nie ugryzł, nie pozdrawiał kibiców przeciwnych drużyn, łapał mniej żółtych kartek i miał w sobie mniej negatywnych emocji. Prawdopodobnie w przyszłym sezonie znów będziemy mogli podziwiać jego bramki, strzały i dryblingi. Pozostaje życzyć mu zdrowia, obu znów ominęły go kontuzje.

Brendan Rodgers – 9,5 – Szkoleniowiec Liverpoolu zebrał chyba już wszystkie możliwe komplementy za swoją pracę. W porównaniu z sezonem 2012/2013 zespół pod jego wodzą zrobił wielki jakościowy przeskok, co zostało osiągnięte przede wszystkim pracą z zespołem na treningach. Miał krótką ławkę rezerwowych, z której niechętnie korzystał, jednak manedżerom przeciwnych drużyn ciężko było rozgryźć plan taktyczny Liverpoolu. Rodgers w tym elemencie wykazał się dużą elastycznością. Gdy trzeba było, w trakcie meczu cofał zespół do obrony i dowoził korzystny rezultat do końca spotkania, jak na początku sezonu. Potrafił też zrezygnować z posiadania piłki i nastawić zespół na grę z kontry, udzielając Roberto Martínezowi srogiej lekcji na Anfield. Nieobca była też filozofia, której wierny jest były szkoleniowiec Swansea – rzucenie się na przeciwnika od pierwszych minut, wysoki pressing po stracie piłki, posiadanie futbolówki i pełna kontrola meczu do ostatniej minuty. Najlepiej odzwierciedla ją chyba spotkanie z Tottenhamem na Anfield. Mecze z udziałem podopiecznych Rodgersa były najchętniej oglądane przez postronnych kibiców, a ofensywny styl drużyny sprawił jej sporo sympatyków.

Liverpool imponował w wykorzystywaniu stałych fragmentów gry, co od bardzo dawna nie było silną stroną the Reds. Świetnie grał z kontry wykorzystując szybkiego Sterlinga czy Sturridge’a. Zespół coraz lepiej czuje się z piłką przy nodze, potrafiąc swobodnie wyjść podaniami spod pressingu rywala. Postęp jaki dokonał się wśród wielu piłkarzy pod okiem Rodgersa jest niebywały. Sterling wyrósł na najlepszego skrzydłowego w Anglii, Henderson jest piłkarzem, od którego zaczyna się ustalanie składu, Gerrard na pozycji defensywnego pomocnika odzyskał radość z gry i znów jest świetny, a Suárez jest wymieniany jednym tchem obok Messiego i Ronaldo wśród najlepszych piłkarzy świata. Głównym mankamentem obecnej drużyny jest liczba straconych bramek. Strach pomyśleć, co będzie, jeśli w tym elemencie Liverpool się poprawi. Ocena dla Rodgersa bliska ideału, bo i sezon był fantastyczny, i niesamowicie emocjonujący od pierwszego spotkania. Przywrócił nam dumę i pozwolił nam marzyć.

Poprzednie części: Część I / Część II / Część III

Piłkarzy oceniał redaktor Licznerek