Premiera dziewiątego odcinka YNTA!

Ewka gratuluję debiutu!😍🤓

Krwawy Bartosiak TOP xD

Warto zaznaczyć, że w tym odcinku padł rekord długości pytania zadanego przez prowadzącego: monolog-wykład Sebastiana rozpoczął się w: 0:50:00 i trwał do: 1:06:40 (na chwilę przerwała Ewa w 1:02:15 i 1:05:05) co daje około 16 minut :D

Chcemy więcej Ewy w YNTA!

To był jeden z najlepszych podcastów do tej pory, szczególnie wątek filozoficzno-emocjonalny z przyznawaniem się, kiedy i w jakich okolicznościach kibicowania Liverpoolowi zdarzyło się komuś płakać. Brawa za odwagę i poruszenie tej tematyki.

Słuchając tego uświadomiłem sobie, że nigdy nie zdarzyło mi się płakać po porażce. Okazji nie brakowało, bo tych porażek i to wyjątkowo bolesnych w ostatnich latach nie brakowało, ale nie wzbudzają one we mnie emocji prowadzących do płaczu. Mnie zdarzyło się to dwa razy - chwilę po tym jak Origi strzelił bramkę na 2:0 z finale LM w 2019 roku (droga+sukces), gdy zeszło napięcie związane z meczem i drugi raz, zdecydowanie intensywniej, podczas dekoracji mistrzowskiej w 2020 roku. W tym przypadku to nawet nie chodziło o sukces, bo to że zostaniemy mistrzem było pewne już w lutym (i gdy zdecydowano, że rozgrywki będą dokończone), a absurdalne okoliczności. 30 lat oczekiwania na tytuł, gdzie dla pewnie dużej części z nas był to pierwszy tytuł za naszego życia, a to wszystko skończyło się celebracją na pustym stadionie i brakiem możliwości zorganizowania fety mistrzowskiej i świętowania sukcesu przez drużynę razem z miastem i kibicami. Mam nadzieje, że to już ten sezon, kiedy wszystko odbędzie się już jak należy.